5 Nie ma wątpliwości co do tego, kto spisał Księgę Rodzaju. Począwszy od czasów Jozuego, następcy Mojżesza, często pojawiają się wzmianki o „księdze Prawa Mojżeszowego” oraz podobne określenia dotyczące pierwszych pięciu ksiąg Biblii, do których należy Księga Rodzaju.
Drugie kazanie z cyklu podsumowującego całe Pismo Święte. W każdą ostatnią niedzielę miesiąca Paweł Jurkowski, pastor kościoła w Wejherowie, podsumowuje jedną z 66 ksiąg Nowego i Starego Testamentu, dlatego cykl trwać będzie aż 5 lat. Drugie kazanie streszcza całą Księgę Rodzaju, czyli 2000 lat historii. Zachęcamy do słuchania cyklu online, do przychodzenia na kazania do zboru w Wejherowie, a przede wszystkim do samodzielnego czytania Pisma Świętego. Przed wysłuchaniem kazania poświęconego danej księdze, warto ją wcześniej przeczytać. Paweł zachęca również do zadawania pytań dotyczących lektury ksiąg, które pomogą mu przygotować kolejne podsumowania. Video Transkrypcja Przepisywanie pliku audio jest automatyczne, dlatego zawierać może błędy, literówki i służy raczej do odnajdywania danego fragmentu kazania, niż do czytania go w formie tekstowej. 00:00:00Otwórzmy Bracia siostry, pierwszą księgę Biblii, Pierwszy rozdział i pierwszy początku stworzył Bóg niebo i ziemię. Gdybyśmy mieli w rękach hebrajski zwój, to zobaczylibyśmy, że pierwsze słowo w tym hebrajsku N Zwoju brzmi Brexit, co oznacza na początku i tak też Żydzi nazywają tę jest księga Brexit, księga początków każda kolejna księga mojżeszowa, również przez Żydów, nazywana jest zgodnie z pierwszym słowem, które pojawia się na zwoju, czyli mamy drugą księgę Mojżesz ową i tam pierwsze hebrajskie słowo to szamot, czyli imiona, a więc dla Żydów druga księga mojżeszowa księga wyjścia księga mojżeszowa kapłańska rozpoczyna się słowem vitra, co oznacza wezwanie, a więc trzecia księga to dla Żyda księga wyzwania i tak dalej, gdy będziemy dalej rozważali, to będziemy do tego wracać. Księga rodzaju jest niezwykle ważną księgą w wątpimy, chyba to nie to, żeby jakaś inna była nieważną, ale ta księga jest niezwykła dlatego, że gdy czytamy ją z uwagą, możemy znaleźć w niej początek wszystkich ważnych prawd Bożego prawdziwie jest księga początków dersit. W tej księdze znajdziemy początek niemal każdej prawdy Bożego Objawienia, która później rozwinięta w pozostałych księga mówi o początku stworzenia. Skąd w ogóle wzięło się to Wszystko? Skąd się wziął ten wielki wszechświat? Ta księga mówi o początku rodzaju my się wzięliśmy? Ta księga mówi o początku ludzkiego problemu o grzechu, o cierpieniu, o początku śmierci mówi też o wybraniu narodu spośród narodów Ziemi i rozpoczęcie Bożego planu odkupienia ludzkości, ratowania skażonej grzechem ludzkości zawarte w tej księdze informacje są bardzo wybiórcze i niekompletne, co rodzi mnóstwo nie mają pewnych odpowiedzi w pierwszym przeczytaliśmy, czytamy, że Bóg stwarza. Nie było ziemia, ale jak spojrzycie na kolejny wiersz, to czytamy, że Ziemia była albo stała się pustkowiem i chaosem po hebrajsku to Tochu Wabochu piękne wrażenia, pustka i Chaos stworzył niebo ziemię w stanie bezładu i pustki, czy też jak domyślają się niektórzy pierwotna ziemia i niebo stały się bezładne i spustoszone wyniku jakiegoś wielkiego kataklizmu, jak na przykład bunt szatana i jego aniołów. Niektórzy mówią o Wielkiej przepaści dzielącej pierwszy i drugi wiersz ciszy Pokrywającej tajemnice pierwotnej według nich uległa zniszczeniu i spustoszeniu wyniku niebiańskiego konfliktu i jego konsekwencji. A więc widzicie, że niektórzy nie tylko czytają wiersze w Biblii, ale czytają również spacje między tymi wierszami tam widzą różne wielkie wiemy, jak długo Adam i Ewa żyli w raju, czy był to było to zaledwie kilka dni czy tygodni miesięcy po prostu nie wiemy, kim był mówiący ludzkim głosem wąż, który miał ręce i nogi najprawdopodobniej na początku jakieś kończyny, na których się był ten mówiący ludzkim głosem wąż, który kusił i zwiódł Ewę w księdze Brexit nie dowiemy się więcej na jego temat, tylko tyle mamy węża, który rozmawia z kobietą, zwodzi ją i później Bóg go Przeklina. To Wszystko, co z tej księgi, co się Bogu nie podobało w ofierze Kaina nie jest napisane coś się Bogu nie podoba i różni studenci Biblii wyciągają różne mówią, że to nie była krwawa ofiara, że w tym był problem. Inni mówią, że serce kaina nie było właściwej relacji z Bogiem, dlatego, bo mu się ta ofiara nie podobała i są jeszcze inne teorie na temat tego. Dlaczego?00:05:59Bogu nie podobała się ofiara Kain wziął żonę i kim byli? Kim byli ci ludzie, których Kain się obawiał, że go zabiją po tym, jak on zabił swojego brata?00:06:14Jest wiele tego typu niejasności i niedopowiedzeń, które prowadzą różnych ludzi do odmiennych domysłów i spekulacji. I stąd nic dziwnego, że mamy rozczłonkowania wśród czytelników Biblii Bóg nie podał nam wszystkich informacji i szczegółów, które chcielibyśmy znać, ale wybrał tylko to, co uznał. Za konieczne, by nam objawić to, co potrzebujemy wiedzieć i na czym mamy się skupiać jest zdrowe, kiedy nie wychodzimy poza to, co zostało napisane dla naszego zbawienia, kiedy nie dodajemy, kiedy nie rozpuszczamy nadmiernie naszej fantazji i nie wczytujemy w Biblię tego, czego tam nie wiele przedstawionych wydarzeń jest pozostawionych bez komentarza. Po prostu czytamy, że coś się stało, ale nie jest napisane, że to się Bogu podobało lub się nie podobało, czy że jest to słuszne czy nie było to słuszne, to my musimy czytać i słuchać i rozważać, i rozmyślać i modlić się i prosić Boga o objawienie prawd, które te wydarzenia są wyjątki od tej na przykład ustanowienie pierwszego małżeństwa w drugim rozdziale tej księgi od 21 wiersza czytamy, że ja chcę Bóg zesłał na człowieka głęboki sen i ten zasnął. Wtedy wziął część z jego miejsce po tej części wypełnił ciałem z tej części wziętej z człowieka ukształtował Jahwe Bóg kobietę i przyprowadził ją do człowieka, widząc ją, człowiek zawołał, ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego nazwana mężatką, ponieważ z męża została wzięta w języku hebrajskim. Jest taka piękna gra słów, Adam i Adama właśnie i tu mamy mamy komentarz. W tym miejscu mamy wyjaśnienie o co z tym, o co tu chodzi. Właśnie dlatego mąż opuści ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną i stanie się z nią jednym ciałem. A więc tej historii mamy jakieś wyjaśnienie, jakiś komentarz do tego, co tam się wydarzyło w ogrodzie?00:09:07Natomiast kolejny wiersz znowu opisuje pewien fakt, nie wyjaśniając mam powodu opisanego stanu rzeczy czytamy tutaj, że człowiek i jego żona byli oboje nadzy, a jednak nie odczuwali przed sobą nawzajem wstydu. Nie wiemy, czemu byli było tak gorąco jak w dżungli się coś nie ubrali? Nie mieli poczucia wstydu, nie widzieli swojej nagości, bo byli przewidziani Bożą chwałą. Czy ich nagość nie budziła pożądania i znowu możemy się domyślać różnych rzeczy, ale tak do końca to nie jesteśmy pewni poza tymi oczywiście którzy są takich nie brakuje dzisiaj, którzy są pewni, że to było to albo tamto chociaż Biblia tego nie mówi, ale oni ma się sprawa z szabatem, o którym ostatnio mówiliśmy drugim rozdziale. Czytamy, że po tym, jak niebo i ziemia zostały ukończone, nastał siódmy dzień. Bóg ukończył swoje dzieło i w siódmym dniu zaprzestał wszelkiej siódmy dzień, pobłogosławił go, poświęcił go, pobłogosławił, poświęcił, czyli oddzielił w nim bowiem sam Bóg odpoczął po tym, czego dokonał w swoim twórczym działaniu Bóg pobłogosławił ten siódmy dzień i poświęcił go. Oddzielił go od innych dni, ale tylko on sam w nim na tym kończy się cała nauka na temat szabatu zawarta w tej księdze mijają 1000 lat ciszy w tym temacie, po upływie, których szabat pojawia się w drugiej księdze Mojżesza przy okazji zbierania manny na pustyni w drodze Izraela do Kanaanu i dopiero wtedy szabat zostaje przymierza między Bogiem a Izraelem dopiero w księdze wyjścia Bóg nawiązuje do dzieła stworzenia i odpocznienia w dniu szabatu, czyniąc ten Dzień dniem Odpocznienia dla swojego wybranego ludu. Podobnie wiele innych wydarzeń zapisanych w księdze Brexit w księdze początków nabiera znaczenia w świetle dalszego w kolejnych świętych do dyspozycji jedynie księgę rodzaju księgę początków, moglibyśmy wyciągać z niej jakieś mniej lub bardziej słuszne wnioski, ale byłyby one bardzo ubogie i krótkowzroczne, natomiast w kontekście całej Biblii poselstwo księgi rodzaju praktycznego wymiaru dla ludzi, wszystkich czasów i wszystkich kultur to nie jest tylko jakaś starożytna historia, ale to jest księga, która jest bardziej aktualna niż jutrzejsza Gazeta dowiadujemy się z tej księgi, że jest tylko jeden Bóg. Niewielu bogów. Ten Bóg jest stworzycielem. Wszystkich rzeczy nie z czegoś, co wiecznie istniało, ale uczynił Wszystko, wypowiadając słowo i mocą jego słowa powstało Wszystko, co powstało, to się nie mieści w ludzkiej ludzie próbują znaleźć jakieś inne wytłumaczenie na istnienie wszystkiego. Wiecie, że te ludzkie wytłumaczenia są jak te powieści Detektywistyczne, szukają wskazówek, szukają jakiś informacji tutaj coś znajdują, tam coś znajdują i dochodzą do wniosku, że to musi być to to musi być to tak jak w tych powieściach detektywistycznych czytaliście kiedyś, ja nie czytałem za wiele, ale jakiś tam parę przeczytałem dawno temu to już po przeczytaniu kilku stron już wiemy kto zabił. Tam już na początku mamy 2 3 trupy, czasami jeden czasami po paru rozdziałach już już po prostu wiemy, kto to jest i tak czytamy do końca. Coraz więcej informacji tak to musi być to to musi być to i nagle w ostatnim rozdziale się okazuje, że to w ogóle nie on, tylko to ta babcia z trzeciego piętra w trampkach i prostu byliśmy przekonani, byliśmy tyle dowodu i tak jest nauką, a Einstein to powiedział, ja tego nie wymyśliłem. On powiedział, że taki nauka dąży już są prawie pewni. Już mówią, że to tak i nagle coś nowego się pojawia i Wszystko się mają nowe teorie, już nowe. No to to nie tak. Jednak to myśleliśmy, że tak, ale to nie teraz mówimy, że tak i znowu budują, budują aż następny się mądry pojawi mówi. Ale jeszcze tego nie zauważyliście, a zobaczcie, co z tym. No faktycznie sypie się i następne i tak od zarania wieków. A słowa, które zapisane są już jakieś 3,5 tysiąca lat temu i to Wszystko aktualne to Wszystko czytamy dzisiaj. I to Wszystko aktualne. Nic nie straciło na Aktualności. Pan Bóg nie musi jakiś erat dodawać do swojej księgi. Pan Bóg orientuje się, że ach o tym zapomniałem. Na to nie zwróciłem uwagi. Jeszcze muszę to powiedzieć. Nie Bóg powiedział raz i swoi przy tym i kiedy kolejne rzeczy dopowiada, to mówi to, co powiedziałem wcześniej jest prawdą. Tu się nic nie zmieniło. To tak jak powiedziałem, tak stoi więc ta księga mówi nam, że jest jeden Bóg stworzyciel wszystkich rzeczy, który postanowił uczynić człowieka na swój własny obraz, na swoje własne podobieństwo, jak żadną inną istotę postanawia uczynić sobie człowieka, z którym może mieć wyjątkową relację, z którym może mieć społeczność jak niemal równym uczyniłeś go niewiele mniejszym od Boga, a więc pierwszy niewiele mniejszy od Boga. Bóg powierzył mu władanie nad wszystkim, co stworzył i Bóg uczynił go do społeczności sobą, żeby człowiek mógł go poznawać i żeby mógł człowiekiem się komunikować i żeby człowiek mógł kochać i mu ufać, obdarzył człowieka możliwością podejmowania decyzji i w związku z tym obarczył go odpowiedzialnością za podejmowanie decyzji mówi, jeśli zrobisz takie będą tego konsekwencje, jeśli zrobisz będą takie konsekwencje i powiedział mu jeszcze nie rób tego, a rób to i będzie dobrze, tak jak jest wspaniale pierwsi ludzie otrzymują wielki dar wolności, wyboru posłuszeństwa Bogu, które ma być wyrazem ich miłości i zaufania Bogu. Jednak jak dobrze wiecie ludzie pod namową kusiciela dokonują tragicznego wyboru nieposłuszeństwa skutkuje dramatyczną przemianą ich zmiany w tym pierwotnym dobrym stworzonym świecie, który znowu staje się miejscem chaosu. Cierpienia potęgujące go się zła i temat jest przewodnim tematem tej księgi. To jest niezwykle ważne, byśmy to ciągle mieli na uwadze, gdy czytamy tę kroki działania bez Boga prowadzą do degeneracji człowieka dezintegracji społecznej, konfliktów, cierpienia i śmierci. To jest jedna strona poselstwa tej księgi, a druga strona jest taka, że obecność Boga w życiu ludzi przynosi życia, pojednanie między ludźmi i szczególną szczęśliwość, stan harmonii i pokoju ducha, które hebrajczycy wyrażali słowem szalom pełnia szczęścia i pokoju i harmonii 2 poselstwa są jakże widocznej, udokumentowane w tej księdze życie bez Boga życie wbrew Bogu życie w buncie wobec Boga to śmierć to dezintegracja, to zniszczenie życie z Bogiem to zbawienie to ratunek, to pokój, to samym początku historii zawartej w tej księdze widzimy dzieje pierwszej cywilizacji, która lekceważąc Boga stacza się na samo dno zepsucia i o tym szóstym rozdziale tej księgi od piątego wiersza Jahwe zaś widział, że Wielka jest niegodziwość człowieka na Ziemi. Zauważył, że każda myśl ludzkiego ustawicznie zła, dlatego żałował, ja stworzył na ziemi człowieka, bolał nad tym w swym sercu. Wyobrażacie sobie Stwórca wszystkich rzeczy, żałuję i bóle je w swoim jest niesamowite. Niektórzy myślą o Bogu jako o kimś, kto jest totalnie beznamiętny. Nie ma żadnych uczuć, jest totalnym stoikiem, który ma przecież Wszystko od początku do końca zaplanowane niczym się nie przejmuje, nic go nie rusza, ale tak nie jest. Biblia go nam takim nie przedstawia nam go jako Boga, który przeżywa decyzje ludzi, się, kiedy człowiek podejmuje dobre decyzje. Czytamy, że całe niebo się cieszy, kiedy jeden grzesznik się nawraca, ale czytamy też o Bogu, który boleje o Bogu, który jest pełen Tak jak w tej sytuacji ludzie lekceważą go i staczają się na takie dno Nieprawości, Boże serce Krwawi Bóg przeżywa, to boleję i z powierzchni ziemi człowieka, którego stworzyłem. Do tego doszło usunę płazy oraz ptaki. Bo żałuję, że powołałem to Wszystko do istnienia. Trudno jest tam w uwierzyć w ogóle, że Bóg może żałować czegoś, co sam nie wiedział, jakie będą konsekwencję, czyż nie przewidział tego to, że Bóg wie o tym, co będzie. Nie oznacza, że gdy to się na niego nie wpływa, że tego nie przeżyła. Widzimy tutaj tragiczny obraz ludzkości Negujące Boga, lekceważące, jego sprawiedliwe wymagania, obojętnej na Boga i nie szukającej Boga. Następne wiersze jednak mówią o człowieku z tej epoki, się dlatego, że znał Boga. To jest to, o czym mówiłem wcześniej. Te 2 te 2 strumienie, które wpłyną w tej którzy nie znają Boga, nie chcą znać Boga, nie liczą się z Bogiem i te jednostki, które znają Boga, które szukają Boga, które pragną Boga w ósmym i dziewiątym wierszu. Czytamy, że Noe znalazł łaskę w oczach Jahwe oto dzieje rodu Noego człowiekiem sprawiedliwym na tle swojego pokolenia był nieskazitelny, się z Bogiem o to Bogu chodzi Bóg szuka przyjaciół wśród ludzi. Noe był jego przyjacielem, przyjaźnił się z Bogiem i Noe obrazuje odkupienie człowieka ukrycie w arce. W czasie zagłady odkupienie człowieka w czasie sądu i śmierci wszystkiego obrazuje doświadczenie człowieka uratowanego od śmierci. Ukryty w arce zostaje ocalony z wód sądu i śmierci, aby wyjść do nowego świata i do nowego życia, Bóg zawiera przymierze z Noem. To też jest kolejny ciekawy element tej Bóg zawiera z człowiekiem przymierze, to znaczy umowę, która ma pewne warunki, chociaż w niektórych przypadkach Bóg nie stawia żadnych warunków mówię o tym, co on zrobi. Takie znałem. Bóg zawiera przymierze z Noem i całą ziemią w centrum, którego przymierza jest Ziemi od kolejnego potopu, który zgładził by żyć na Ziemi, Bóg błogosławi Noego, nakazując mu rozmnażać się i ponownie zapełniać spustoszona ziemię. Potomkowie Noego jak rozdziale zgodnie z Bożym poleceniem rozmnażają się w błyskawicznym tempie i rozprzestrzeniają się po ocalałej spod topu Ziemi, ale postanawiają zbudować sobie wieżę do nieba, aby po pierwsze utrwalić swoje imię, a po drugie, aby nie rozproszyć po całej Ziemi 11 rozdziale piątym wierszu czytamy, że ja aby przyjrzeć się miastu wieży, które budowali ludzie i oto jeden lud. Wszyscy posługują się tym samym językiem, a to dopiero początek ich dzieła. Teraz już nic nie będzie dla nich niemożliwe. Cokolwiek zamierzają, uczynią niesamowite, do czego ludzie są zdolni. Zjednoczeni ludzie mogą dokonać wielkich rzeczy mówi, nic dla nich nie będzie niemożliwe, a to dopiero co robią tam to początek. I co Bóg postanawia zrobić z tą zjednoczoną ludzkością? Mówi, Chodźmy tam pomieszaj my im właźcie, jak Bóg mówi tutaj o sobie w liczbie mnogiej, tak jak gdy pierwszych ludzi połączył ze sobą tak, jak gdy stworzył człowieka, uczymy na nasze podobieństwo. Uczyńmy człowieka na nasz obraz i nasze mówi, Chodźmy Stom pytam, po mieszajmy tak, aby jeden nie rozumiał mowy drugiego za chwilę wrócimy do tej kwestii Boga, który mówi o sobie w liczbie mnogiej i czytamy, że w ten sposób Jahwe rozproszył ich stamtąd po całej Ziemi i tak przestali budować to miasto spośród tych rozproszonych po Ziemi ludów Bóg dokonuje wyboru jednego człowieka, z którego postanawia uczynić szczególny naród przeznaczony do szczególnej wybiera, powołuje i zawiera przymierze z Abrahamem później czyni Abrahamem, to jest bardzo ważne. To hasło, które tu się pojawia, ponieważ litera Chew Chew języku hebrajskim to jest litera, która ma sobie konotacje kiedy Bóg z Abrama czyni, a brach Chamem Abrahamem, to jakby tchnie w niego swego ducha. Podobnie jest z sarą mamy sara, a potem jest hebrajskim sarach dodaje to do ich imienia jest element nowego duchowego całkiem nowego Bóg czyni z Abrama Abrahama, ojca wielu narodów, obiecując, że w jego potomstwie wszystkie narody Ziemi zostaną u błogosławione i wszystkie kolejne księgi starego przymierza kontynuują ten wątek powołania i błogosławieństwa Abrahama i notują pilnie dzieje że nowy testament rozpoczyna się rodowodem Jezusa Chrystusa, który jest nazwany synem Abrahama Ewangelia Mateusza. Pierwszy rozdział i pierwszy wiesz rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama i dalej czytamy, Abraham był ojcem Izaaka Izaak ojcem Jakuba a Jakub ojcem Judy oraz jego braci i macie całą sumie w księdze rodzaju możemy odnaleźć aż 11 takich genealog i takich rodowodów, które zawierają kolejne etapy realizacji Bożego planu odkupienia całej ludzkości i w tej księdze mamy 6 kluczowych postaci. Jeśli zapamiętacie tych 6 kluczowych postaci, to macie księgę nie wie jednej w jednej ręce. Oczywiście jest wiele innych pomniejszych postaci i dobrze się jest im przyglądać. PL, ponieważ one stanowią kontrast dla tych 6 kluczowych postaci, to jest Adam Noe, Abraham izaak, Jakub i Józef. Tak jest Adam i upadek człowieka w grzech duchową. Śmierć przez niego grzech wszedł na świat i na Wszystko przyszła śmierć. Noe, jak już powiedzieliśmy, obrazuje odkupienie. Abraham obrazuje zbawczą wiarę i usprawiedliwienie z wiary. O tym wiele nt ma do powiedzenia pięknym obrazem synostwa tego, co to znaczy być umiłowanym synem Boga. Jakub jest obrazem uświęcenia cudownego dzieła Bożego, w którym jesteśmy uwalnia od naszych usiłowań prowadzenia życia w mocy ciała. Jesteśmy złamani przez Boga aż z Jakuba, którego imię znaczy chytry co znaczy książę Boga? Zwyciężamy będąc pokonani i kulejąc przez resztę naszego życia na pamiątkę naszego zwycięstwa. Moc słabości, skarb w glinianych naczyniach to jest historia Jakuba dzieło człowieka, złamanie go i uczynienie go Bożym księciem. I w końcu Józef, który jest obrazem uwielbienia, człowiek kochany przez ojca, a źle traktowany przez swoich braci spędził długie lata w ciemnościach więzienia, choć cały czas doświadczał Bożej przychylności zachęty, ale jego życie wydawało się stacza się w dół. Jego życiu było wiele problemów, wiele bolesnych doświadczeń, wiele niesprawiedliwości, wiele niezrozumienia aż DU chwalebnego dnia Wielkiej przemiany. W jednym dniu Józef zostaje Wywyższony, by rządzić jako druga osoba w Królestwie. To jest bracia i siostry obraz naszej przyszłości. Teraz idziemy przez ciemną dolinę cieni, aż zostaniemy przeniesieni z ciemności tej ziemskiej egzystencji do samego tronu i obecności Boga, gdzie uwielbi NI zasiądziemy z Jezusem na jego tronie, aby z nim panować na wieki i to jest wielkim skrócie alegoryczne niezwykłej księgi początku Brexit jest jeszcze jedna konieczna do przyjęcia przez nas perspektywa interpretacji tej księgi oparta na słowach Pana Jezusa z Ewangelii Jana Piątego rozdziału, gdzie w 47, gdzie w 46 wierszu Jezus oznajmia, gdybyście wierzyli mojżeszowi, wierzyli byście i Gdyż Jezus mówi, on napisał do mnie ten Mojżesz o Jezusie jak boży, Święty Duch oświetlał nasze duchowe oczy, byśmy czytając księgi Mojżeszowe Oglądali chwałę Jezusa, która jest obecna niemal na każdej stronie tych tylko mamy oczy, żeby to wiedzieć już w pierwszym zdaniu Biblii Spotykamy Jezusa, gdy czytamy na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. Czy widzicie tam Jezusa? Jana, jeden, jeden początku było Słowo i Bogiem było słowo. Jan zaczyna swoją ewangelię, tak jak Mojżesz zaczyna swoją księgę. Na początku na początku było słowo Mojżesz mówi na początku Bóg stworzył niebo i mówi, na początku było Słowo było u Boga i Bogiem było słowo. Ono było na początku u Boga i Wszystko absolutnie Wszystko dzięki niemu się z tego co istnieje, nic nie stało się bez niego to samo mówi list do hebrajczyków pierwszy rozdział Bóg, który stopniowo i na wiele sposobów objawiał dawniej swoje słowo ojcom przez ostatnich dniach przemówił do nas w osobie syna. Jego ustanowił dziedzicem wszystkiego przez niego również stworzył Wszystko, co istnieje w czasie i dalej ten sam autor mówi w pierwszym rozdziale od siódmego wiersza o aniołach. Wprawdzie powiedziano on swych aniołów czyni wichra mi, a swych podwładnych płomieniami ognia, lecz o synu twój tron. O Boże trwać będzie na wieki berłem prawości berło twojego Królestwa, u kochałeś z nienawidziłeś bezprawia, dlatego Twój Bóg namaścił Cię o Boże, co za paradoks, Twój Bóg namaścił Cię o Boże olejkiem radości jak żadnego swoich towarzyszy oraz ty ty już dawno Panie postanowiłeś ziemię i niebiosa są dziełem twoich rąk. Te słowa skierowane są do syna, ty Panie postanowiłeś ziemię i niebiosa są dziełem twoich więc gdy czy?00:34:15Mamy pierwszy wiesz pierwszej księgi Biblii to czytamy o Jezusie. Oczywiście czytamy tam ojcu i czytamy tam o duchu. Czytam o Bogu, o Bogu prawdziwym słowo Bóg już pierwszym wierszu Biblii jest w liczbie mnogiej, nie w liczbie pojedynczej, a czasownik stworzył jest w liczbie pojedynczej, a więc mamy mnogość jedność mnogiej, co za niezwykły paradoks ten jeden Bóg w liczbie mnogiej wyraźnie objawia swą mnogość, gdy w 26 wierszu mówi, uczyńmy człowieka na nasz obraz, na nasze podobieństwo i podobnie jak czytamy dalej mówi stąpamy, mówi o sobie w liczbie mnogiej, najczęściej czasowniki, które temu towarzyszą, są w liczbie pojedynczej, ale są przypadki bardzo rzadkie, tak jak to widzieliśmy. Gdzie Bóg mówi w liczbie mnogiej również sensie czasownik owym uczymy, zróbmy zobaczmy 27 wierszu pierwszego rozdziału czytamy, że stworzył Bóg człowieka na swój teraz zobaczcie, co się dalej dzieje. Stworzył go na obraz Boga, stworzył ich jako mężczyznę i kobietę. Pomyślmy głęboko nad tymi słowami stworzył go, stworzył ich bóg daje pewien obraz, daje nam pewne wskazówki co do swojej własnej natury, chociażby tworząc człowieka na swój obraz. Stworzył go, stworzył pierwszych wierszy Biblii Bóg objawia się jako jeden Bóg, ale we Wspólnocie osób to nie jest pojedynczy Bóg. To nie jest samotny jest Bóg, który od zawsze jest ojcem, musi mieć zawsze syna. To jest Bóg, który jest wieczną miłością, żeby kochać, trzeba mieć kogoś, by kochać. Jeśli nie masz kogo kochać, Nie możesz mówić, że jesteś miłością o sobie od jest natomiast zawsze miłością w nim nie ma żadnej przemiany. To nie jest tak, że Bóg jednego dnia był kimś i którymś dniu stał się kimś innym, chyba że ktoś wierzy w takiego ewolucyjnego Boga, który się zmienia, który czegoś nie ma i który w pewnym dniu coś sobie dorabia, coś sobie stwarza, coś sobie Bóg przedstawia nam się jako Bóg, który jest niezmiennym Bogiem, który jest zawsze taki sam, który jest wieczną miłością, który jest wiecznym jest wiecznym synem i wiecznym religijnych Żydów przez wieki te słowa były wielką tajemnicą i zagadką i wystarczy poczytać rabinów żydowskich, którzy zdumiewają się nad tymi słowami, którzy próbują wyjaśniać ten paradoks Boga mówiącego o sobie w liczbie mnogiej. Natomiast dla nas, którzy mamy w rękach nowe przymierze wraz z przyjściem Bożego Syna widzimy, zagadka zostaje rozwiązana, zostaje wyjaśniona, zostaje wytłumaczona, jak zresztą Jan pisze w swojej Ewangelii, że Chrystus wytłumaczył Boga dosłownie w pierwszym rozdziale on go o nim czytamy w liście do hebrajczyków. Pierwszym rozdziale trzecim wierszu, że Chrystus jest odblaskiem Bożej chwały i doskonałym odbiciem jego istoty. On, który podtrzymuje swojej mocy a?00:38:07Więc Chrystus nie tylko stworzył świat, ale on mocą swojego słowa Wszystko zachowuje w istnieniu i dzisiaj, gdy naukowcy dochodzą do zrozumienia budowy atomu, gdy pojawiła się fizyka kwantowa, naukowcom otworzyły się oczy na nowy świat, w którym mówią, nie ma żadnych reguł, nie ma żadnych jakiś pewnych stałych zasad. To Wszystko jest jakimś niepojętym chaosem, który o dziwo istnieje trzymany, jakąś niewidzialną do hebrajczyków mówi nam, jaką mocą tego, który powołał to Wszystko do istnienia. On podtrzymuje to Wszystko słowem swojej otworzył pewne prawa, które rządzą tym światem, ale to nie znaczy, że on zostawił ten świat i wycofał się i jest nieobecny w tym świecie, jak niektórzy uważają, ale on jest aktywnie zaangażowanych. Istnienie każdego atomu, zanim na scenie pojawił się Adam Noe o Bogu, który jak Jezus Chrystus mówi o sobie, ja trzecim rozdziale księgi Brexit po upadku Adama i Ewy w grzech znajdujemy niezwykłą obietnicę w nasieniu Kobiety, które miał zmiażdżyć głowę węża i zostać ukąszony wpięte wypełnienie tej łaskawej obietnicy jest podsumowane w drugim rozdziale listu do hebrajczyków, gdzie czytamy, że ja Jestem stał się człowiekiem z ciała i tam, ponieważ dzieciom przypadł udział we krwi wcielen również miał w nich udział, aby przez śmierć pokonać tego, który ma władzę nad śmiercią. To jest diabła. Bóg nie może w swej istocie jest źródłem wszelkiego życia i w nim nie ma żadnej śmierci, ale żeby odkupić człowieka, Bóg staje się człowiekiem. To słowo, które powołało Wszystko do istnienia, staje się ciałem przyjmuje postać człowieka i staje się w pełni człowiekiem, by umrzeć jako człowiek, by ratować ludzi, którzy zostali straceni przez grzech przez nieposłuszeństwo. Podobne obietnice dotyczące narodów przez nasienie zostały dane i ponownie Jakubowi do nich wszystkich Bóg mówi o zbawieniu i błogosławieństwie, które będzie udziałem wszystkich narodów przez ich potomstwo, przez ich nasienia liście do Galacjan w trzecim rozdziale Apostoł Paweł wyjaśnia, że wszystkie te obietnice zostały wypełnione Jezusie. On jest tym nasienie, o którym Bóg mówił, które Bóg 14 rozdziale księgi początków księgi rodzaju spotykamy tajemniczą postać Melchizedeka króla kapłana Boga Najwyższego hbr siódmy rozdział poświęca mnóstwo miejsca tej postaci, o której w księdze rodzaju w księdze Genezis czytamy słownie słów, natomiast hbr siódmy rozdział mówi nam, co do tego Melchizedeka króla szalem u Kapłana Boga Najwyższego, który wyszedł na spotkanie Abrahama powracającego po rozgromieniu Królów i pobłogosławił mu, a któremu Abraham ze wszystkiego wydzielił dziesięcinę. To jego imię znaczy. Po pierwsze król sprawiedliwości, a po drugie król Salem król pokoju ojca bez matki, bez rodowodu, bez początku swoich dni i bez końca życia, podobny w tym do syna Bożego, pozostaje on kapłanem nieprzerwanie, bo jest oczywiste, że nasz pan wywodzi się z judy, o którym to pokoleniu Mojżesz nic nie powiedział. Odnośnie kapłaństwa jest to tym bardziej oczywiste, że na podobieństwo Melchizedeka jest ustanowiony inny stał się nim nie według przykazania cielesnego, czyli według naturalnego według mocy Niezniszczalnego życia świadczy bowiem o nim ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka, o tyle więc lepszego przymierza Jezus stał się poręczycielem, a tych kapłanów było wielu, dlatego, że śmierć nie pozwalała im trwać na zawsze. Ten natomiast nasz kapłan Jezus Chrystus, król pokoju i kapłan w jednej natomiast pozostaje, bo ma kapłaństwo nieprzemijające, dlatego też może całkowicie zbawić tych, którzy przez niego przystępują do Boga. Chcesz być zbawiony? Chcesz być zbawiony całkowicie jest tylko jedna droga przez Jezusa nie ma innej Jezus jest drogą do życia i zbawienia całkowitego może zbawić całkowicie tych, którzy przez niego przystępują do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi. Jezus Chrystus stał się człowiekiem, jest człowiekiem w niebie. To jest pierwszy człowiek w niebie, i noc jako człowiek wstawia się za nami. Hbr. To tak szczegółowo wyjaśnia, że on musiał stać się mieć udział w ciele i krwi. Musiał cierpieć, musiał nauczyć się posłuszeństwa w cierpieniu, aby stać się miłosiernym arcykapłanem, który współczuję swojemu ludowi, który wie, na czym polega życie w dokładnie wie, z czym się zmagamy, współczuję z naszymi słabościami i modli się za nami. Jest doskonałym arcykapłanem przed obliczem Boga dla naszego zbawienia i to całkowitego, doskonałego, pełnego właśnie przystało nam mieć arcykapłana mówi autor listu do hebrajczyków arcykapłana, który stał się Święty niewinny, nieskalany odłączony od grzeszników i niebiosa nie ma on potrzeby codziennie. arcykapłani najpierw składać ofiary za własne grzechy, a potem za lud uczynił to bowiem raz na zawsze, gdy ofiarował samego siebie. Prawo bowiem ustanawia arcykapłana mi ludzi mających słabość, ale słowo złożonej przysięgi po nadaniu prawa ustanawia syna, uczynionego doskonałym na wieki kolejnym wielkim obrazem naszego Zbawiciela jest ofiarowanie Izaaka na ołtarzu na Górze moria. Wielu biblistów twierdzi, że jest to ta sama góra, która w nowym testamencie nosi nazwę księdze początków 22 rozdziale i drugim wierszu. Bóg mówi do Abrahama weź teraz swego syna twego jedynego, którego miłujesz Izaaka, Idź do Ziemi moria i tam złóż go na ofiarę całopalną na jednej Górze, o której ci powiem 2000 lat później. Niebiański ojciec posyła na ten grzeszny świat swojego w swym rodzaju umiłowanego syna, który miał położyć swoje na wzgórzu golgoty być może tej samej Górze, na której Abraham miał złożyć w ofierze swojego syna Izaaka zawierały się wszystkie obietnice dane Abrahamowi śmierci Izaaka oznaczała utratę wszystkiego dla był nie tylko jego ukochany syn, ale także jedyna Nadzieja realizacji wszystkich bożych obietnic danych Abrahamowi śmierć Jezusa umiłowanego syna Bożego to jedyna Nadzieja realizacji wszystkich bożych obietnic danych Abrahamowi Adamowi Izaakowi, Jakubowi i wszystkim innym jak wiemy, został oszczędzony Izaak nie został ofiarowany, gdyż Bóg przygotował sobie ofiarę. Bóg przygotował sobie barana, którego miał złożyć na wiemy, że Abraham był przekonany, że Izaak zginie i zostanie przywrócony do życia, liście do hebrajczyków o tym czytamy znowu w 11 rozdziale, że dzięki wierze Abraham poddawany próbie przyniósł na ofiarę Izaaka który otrzymał obietnicę i do którego powiedziano twoim potomstwem będzie nazwane potomstwo Izaaka. Liczył on na to, że Bóg ma moc wskrzeszać nawet umarłych i też suma małych, mówiąc obrazowo odzyskał swojego syna Jezus. Jak wiemy, nie został oszczędzony, ale został drzewie krzyża golgoty jako baranek boży, który gładzi grzech świata, został złożony w grobie i po 3 dniach powstał z martwych, prawdziwie rozrywając więzy śmierci i przynosząc życie wszystkim, którzy w niego wierzą. Księga Brexit kończy się historią życia Józefa, którego życie i charakter jest nie tylko obrazem przyszłego uwielbienia, ale przede wszystkim pięknym obrazem Chrystusa widzimy Józefa umiłowanego syna ojca, sprzedanego przez braci za cenę niewolnika, przyjmującego postawę sługi opierającego się pokusom fałszywie oskarżonego i skazanego w końcu wyższ onego na księcia i Zbawiciela ginącego z głodu świata. Sam to słowami, które kieruje do swoich braci w 50 rozdziale i 20 wierszu tej księgi mówi wy do swoich wyrządzić mi zło? Bóg jednak zaplanował przy tym dobro, by dokonać to, co jest dzisiaj zachować przy lud i dokładnie tego dokonał Bóg, posługując się niegodziwością ludzi, chciwością judasza postawą, Piłata, Heroda, zazdrością faryzeuszy oni chcieli zło, ale Bóg zamierzył to ku dobremu ratunek dla odrzuconego dla grzesznego, umierającego który przyszedł przez odrzuconego fałszywie oskarżonego i skazanego na śmierć niewinnego tego czytamy, Bóg wielce wywyższył i obdarzył imieniem znaczącym więcej niż wszelkie inne imiona, aby na imię Jezus zginęło się każde kolano na niebie i na ziemi. Czy twoje kolano zgina się przed nim jako przed panem każdy wyznawać, że Jezus Chrystus jest panem na chwałę Boga ojca, kiedy wyznajemy Jezusa jest uwielbiony, niektórzy swoim tragicznym pojmowaniu natury Boga myślą, że jak wielbimy Jezusa, to nie wielbimy ojca, że jak wyznajemy Jezusa panem, to w jakiś sposób umniejsza my ojca, gdy wielbimy ojca znowu zaniedbujemy Jezusa, nic takiego nie ma ojca, jeśli nie czcimy syna, nie czcimy też ojca. Jeśli czcimy ojca, czcimy również w nim syna, gdyż to nie są 2 bogowie, jeden większy, drugi mniejszy, ale to jest jeden Bóg, jeden Bóg, który od początku objawia nam się swej mnogości w nowym przymierzu. Wyraźnie widzimy go jako ojca syna i ducha i to jest tylko kilka wybranych przykładów Chrystus jest zapowiadany w tej księdze i jak zobaczymy w każdej kolejnej?00:51:47Tych cieni Chrystusa jest mnóstwo w tej księdze w różnych drobnych szczegółach możemy je zobaczyć. Mamy ciernie będące elementem przekleństwa po upadku pierwszych ludzi i koronę cierniową, która raniła skronie umierającego Zbawiciela arka Noego, w której 8 dusz ludzkich zostało ocalonych, jest ilustracją miejsca schronienia i ratunku. Jakie znajdują kryją się w Chrystusie, który powstał z martwych dzień po ósmego dnia jest ciekawych. Nowy testament używa ósmego dnia w Ewangelii Jana. Zwróć na to uwagę Jakub widzi drabinę łączącą niebo i ziemię, po której wstępują i zstępują Aniołowie Boży. Jezus nawiązuje do tej wizji w Ewangelii Jana w pierwszym rozdziale i 51 wierszu rozmowie z Natan lm, gdy mówi zaprawdę zaprawdę, powiadam Wam Ujrzycie niebo aniołów Bożych, Wstępujących i wstępujących na syna człowieczego. Wyobrażacie sobie taki widok? Jezus jest pomostem łączącym niebo i pośrednikiem między ludźmi a Bogiem o nim świadczy całe pismo. Jak zobaczymy, jeśli Bóg pozwoli omawiając kolejne księgi powstaniu i Podziękujemy Bogu?00:53:24Kochany ojcze, dziękujemy, że dałeś nam tą cudowną Księgę, twoje słowo, które jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż obosieczny miecz sięgające do głębokości naszych myśli naszych serc objawiających nasz stan, nasze nade Wszystko objawiającej nam ciebie jedynego prawdziwego Boga. Dziękujemy za twoje słowo, w którym objawiła się nam, dziękujemy tobie za Ducha Świętego, którego dałeś, aby człowiek mógł cię poznać, gdyż ludzki rozum nie jest tego wstanie zrozumieć ludzkie oko zbyt ślepy, żeby wejrzeć w te cudowne tajemnice. Nasze uszy nie są wstanie usłyszeć tych cudowności bez swojego oświecenia bez swojego dziękujemy ci za twego świętego ducha, który otwiera przed nami te skarby mądrości i Poznania Boga. Dziękujemy tobie, dziękujemy tobie za ducha, który bada głębokości Boże i które objawia je nam, którzyśmy prości tym, którzy nie są wstanie do tego dotrzeć własną własnym inteligencją, ludzką interpretacją, ale możemy to zobaczyć dlatego, że tak tobie się podobało, aby te rzeczy zakryć przed mądrymi i roztropnymi tego świata, a objawić je prostym ludziom. Wielbimy Cię, panie, wielbimy Cię za poznanie Twojej chwały na obliczu Jezusa Chrystusa o którym świadczy Mojżesz, o którym świadczą prorocy i modlimy się, by to światło, które bije z oblicza Jezusa Chrystusa jaśniał w naszych sercach, ku Poznaniu, ciebie, ku życiu, ku zbawieniu prosimy mów do dalej do nas kochany Boże, abyśmy zgłębiają swoje słowo, wzrastali w miłości do ciebie. Wierzę w jak no jak Abraham mogli być twoimi przyjaciółmi, byśmy chodzili z tobą jak Henoch byśmy służyli tobie jak Józef zwyciężali pokusy i byli gotowi dzisiaj cierpieć, aby swoim wielkim dniu być podniesionym do Twojej chwały i uczestniczyć na wieki w twej chwale IV swej szczęśliwości, która nie będzie miała końca. Wielbimy ciebie i wywyższa my wielki. Boże kochani bracia i siostry jeszcze do modlitwy.
Księga Rodzaju, w której opisane jest kuszenie Ewy przez węża, milczy o tym, jaki dokładnie owoc stał się przyczyną grzechu. Tak opisana jest ta scena: Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy.
Księga Rodzaju to pierwsza księga Starego Testamentu, opisująca wydarzenia od stworzenia świata do powstania narodu Izraela. Streszczenie wraz z opracowaniem podrzucamy na Przeczytaj albo posłuchaj. Biblia - Księga Rodzaju (fragmenty): streszczenie, opracowanie To view this video please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video Spis treściBiblia - Księga Rodzaju: najważniejsze informacjeBiblia - Księga Rodzaju: streszczenieBiblia - Księga Rodzaju: opracowanieBiblia - Księga Rodzaju: dla ambitnych Księga Rodzaju jest jedną z ksiąg założycielskich dla tradycji katolickiej i nie tylko. To tutaj znajdują się opisy stworzenia, potopu zesłanego przez Boga, tutaj mowa jest o Abrahamie, który miał poświęcić własne dziecko. W końcu jest też rzecz o grzechach ludzkości, tym pierwszym i tych tak słynnych, jak bratobójstwo Kaina. To jest naprawdę świetna opowieść, napisana w bardzo barwny sposób. Co szczególnie ciekawe, Księga Rodzaju nie mitologizuje głównych postaci, pokazuje je w pełnej krasie, ze wszystkimi przywarami. Oprócz tego, że to jedna z ważniejszych ksiąg Starego Testamentu, to także zbiór archetypowych, kluczowych dla kultury przedstawień. Kojarzysz powiedzenie o szukaniu dziesięciu sprawiedliwych? To z Księgi Rodzaju. Podobnie jak „zamienić się w słup soli” związane z żoną Lota, która podczas pogromu Sodomy i Gomory popatrzyła tam, gdzie miała nie patrzeć. Sodoma i Gomora to symbole rozpusty zaczerpnięte właśnie z Księgi Rodzaju. Warto choć część tych historii mieć w pamięci, bo te charakterystyczne symbole pomogą ci przy niejednej lekturze. Przeczytaj albo posłuchaj naszego nagrania, a na pewno nic ci nie umknie. Biblia - Księga Rodzaju: najważniejsze informacje Pamiętaj, że Księga Rodzaju: To pierwsza księga Starego Testamentu należąca do Pięcioksięgu, czyli Tory. Według niektórych spisał ją Mojżesz między trzynastym a dwunastym wiekiem przed naszą erą, ale nie jest to pewne. Jest to księga historyczna, opisująca wydarzenia w porządku chronologicznym, większa ich część wynika z siebie nawzajem. Księga Rodzaju opisuje początki ludzkości do powstania narodu Izraela, ostatnia część poświęcona jest Józefowi i jego braciom, czyli dwunastu synom Jakuba, z których wywodzi się dwanaście rodów Izraela. Tyle na początek. Czas na konkrety. Akcja Księgi Rodzaju rozgrywa się na Bliskim Wschodzie. Przede wszystkim w Mezopotamii (dzisiejszym Iranie i Iraku), na terenie dzisiejszego Izraela, Jordanii, a także Libanu i Egiptu. Początek dziejów – czyli stworzenie świata – jest oczywiście nieznany, natomiast wydarzenia od czasów Adama i Ewy oraz ich dzieci obejmują okres od dwutysięcznego roku przed Chrystusem do roku tysiąc sześćset pięćdziesiątego przed pojawieniem się Chrystusa. Bohaterów Księgi Rodzaju trudno wymienić. Z najważniejszych oczywiście musisz pamiętać o: Adamie i Ewie; ich synach Kainie i Ablu; Noem, budowniczym Arki; Abramie, który stał się potem Abrahamem, któremu żona Sara w wieku stu lat urodziła dziecko; o Izaaku, synu Abrahama, który miał się stać ofiarą dla Boga; o Locie, jedynym sprawiedliwym w Sodomie; o Jakubie, który przez czternaście lat zabiegał o ukochaną Rachelę; o Józefie i pozostałych synach Jakuba, z których wywodzi się dwanaście rodów Izraela. Biblia - Księga Rodzaju: streszczenie Nie musisz znać całej Księgi Rodzaju. Aby się zresztą połapać we wszystkich związkach rodzinnych, naprawdę trzeba trochę wprawy. Dlatego przedstawimy ci jedynie najważniejsze epizody, które mogą ci się przydać w odniesieniu do innych lektur. Spokojnie, damy radę. Pierwsza historia to oczywiście historia stworzenia. Musisz pamiętać, że stworzenie odbywało się przez sześć dni, obejmowało stworzenie nieba i ziemi, rozdzielenie lądów i wód, stworzenie fauny i flory. Człowiek został stworzony w szóstym dniu na obraz i podobieństwo Boże. Bóg stworzył mężczyznę i kobietę – Adama i Ewę. Obdarzył ich płodnością i oddał im ziemię we władanie. Pamiętaj, że w Księdze Rodzaju pojawia się za chwilę drugi obraz stworzenia. Tutaj mówi się, że Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza duszę, po czym umieścił go we wspaniałym ogrodzie Eden, znajdującym się w dorzeczu czterech rzek: Piszon, Gichon, Chiddekel i Perat. Eden był miejscem pełnym bogactwa i bujnej roślinności. Ale Bóg miał też trochę pracy dla człowieka: przyprowadza do niego zwierzęta, każe je nazywać. Mężczyzna, którego stworzył, był jednak bardzo samotny, więc Bóg postanowił to zmienić. Dopiero tutaj pojawia się historia o tym, że kobieta została stworzona z żebra Adama. Tak czy siak, mamy szczęśliwą parę, która mieszka w Raju. Ale… obowiązuje ich jeden zakaz. Mogli jeść ze wszystkich drzew oprócz jednego. Znasz doskonale tę historię, która powtarzana jest tak wiele razy. Zabroń czegoś, a możesz być pewny, że ktoś to zrobi. W tym przypadku Ewie w decyzji pomógł Szatan pod postacią węża. Potem Ewa namówiła Adama i problem gotowy. Wystarczył jeden kęs owocu z zakazanego drzewa, aby zorientowali się, jak wielki błąd popełnili. Poznali grzech i już wiedzieli, że będą przykre konsekwencje. Ukrywanie się w krzakach niewiele pomogło. Kara była nieunikniona. Adam i Ewa zostali wygnani z raju, ponadto Ewie Bóg zapowiedział, że będzie w bólu rodzić potomstwo, z kolei mężczyzna będzie musiał włożyć spory wysiłek w zdobywanie pożywienia. Skończyła się sielanka, zaczęło się ziemskie życie. Jednak Bóg nie zostawił ludzi tak do końca samym sobie, postawił bowiem na ich straży anioła z ognistym mieczem. Drugi epizod, o którym musisz pamiętać, to historia Kaina i Abla, synów Adama i Ewy. Kain składał Bogu ofiary z plonów, Abel hodował bydło i z niego składał ofiary. Bogu podobała się bardziej ta druga ofiara. Kain zazdrościł Ablowi łaski Pana, jaką ten się cieszył. Zazdrość popchnęła go do zabójstwa brata. Ponownie, czyn nie mógł ujść uwadze Boga. Śladem i symbolem bratobójstwa uczynił On krwawe znamię, które pojawiło się na czole Kaina. Oczywiście wygnał go również z ziemi zamieszkałej przez Adama i Ewę. Kain zawędrował do kraju Nod. Tam osiadł i założył własną rodzinę. Trzeci syn Adama i Ewy dał początek pokoleniu, z którego wywodzi się Noe. Kolejne pokolenia ludzkości niestety okazywały się coraz gorsze i w końcu Bogu skończyła się cierpliwość. Postanowił unicestwić swoje stworzenie. Jednak zanim zesłał na ziemię potop, kazał Noemu zbudować arkę i zabrać do niej po jednej parze każdego gatunku zwierząt. Razem z rodziną Noego miały one dać początek nowemu światu. Potop trwał czterdzieści dni i czterdzieści nocy i zniszczył wszystko, poza arką, rzecz jasna. Po stu pięćdziesięciu dniach wody zaczęły opadać, a gołębica (symbol Ducha Świętego) przyniosła Noemu zieloną gałązkę – zapowiedź nowego świata. Po wyjściu na ląd Noe złożył Bogu ofiarę, a ten zapowiedział, że już nigdy nie ześle potopu na ziemię. Znakiem tego przymierza była tęcza, która pojawiła się na niebie. Warto też mieć na uwadze, że Noe miał syna Chama. Młody człowiek pewnego razu zaczął wyśmiewać swojego ojca, gdy ten się upił i zasnął nagi bez okrycia. Noe przeklął syna, a początek narodowi Izraela dał Sem. Kolejna historia z Księgi Rodzaju to opowieść o wieży Babel. Ludzie mówili jednym językiem, mogli więc łatwo ze sobą współpracować. Postanowili zbudować wieżę, która dosięgnie nieba. Jednak Bóg przerwał te bałwochwalcze plany i pomieszał ludziom języki. Wieża Babel pozostała niedokończona. Następna historia dotyczy Abrama, który ożenił się z Saraj, kobietą bezpłodną. Jednak Bóg podczas objawienia obiecał Abramowi, że stanie się protoplastą wielkiego i silnego narodu. Kazał mu przenieść się do Kanaan. Ziemia ta nie obfitowała w pożywienie, dlatego Abram musiał długo wędrować w poszukiwaniu jedzenia. Wraz z bratankiem Lotem dotarł do Egiptu, gdzie faraon próbował zabrać mu żonę, na szczęście bezskutecznie. Następnie Abram i Lot się rozdzielili. Abram został w Kanaan i tutaj Bóg zawarł z nim przymierze i ponownie obiecał mu liczne potomstwo. Wkrótce niewolnica Abrama – Hagar, zaszła z nim w ciążę i zaczęła znieważać żonę Abrama Saraj. Ta z kolei ją upokorzyła. Hagar uciekła na pustynię, gdzie znalazł ją Bóg i polecił jej nazwać syna Izmael. Gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, Bóg odnowił z nim przymierze, jemu nadał imię Abraham, jego żonie – Sara. Znakiem przymierza miało być obrzezanie wszystkich męskich niemowląt w wieku ośmiu dni. W tym czasie Abrahamowi trzech wędrowców (byli to aniołowie pańscy) obwieściło, że żona za rok urodzi mu syna, którego ma nazwać Izaak. Przy okazji powiedzieli mu, że idą do Sodomy, aby ją zniszczyć. Abraham ubłagał ich, aby nie robili tego, jeśli znajdą tam choć dziesięciu sprawiedliwych. W Sodomie mieszkał tylko jeden sprawiedliwy – Lot, czyli bratanek Abrahama. Cała reszta oddawała się rozpuście. Lot przyjął w swoim domu dwóch posłańców, którzy wcześniej odwiedzili Abrahama. Mieszkańcy Sodomy chcieli, aby Lot wydał im przybyszów. Ten był gotowy w zamian oddać im swoje córki, ostatecznie jednak boscy posłańcy oślepili przestępców, a Lotowi nakazali wraz z rodziną uciec z miasta. Był tylko jeden warunek, — mają się nie oglądać za siebie. Kto nie posłuchał? Oczywiście żona, która od razu zamieniła się w słup soli. Bóg zniszczył Sodomę i Gomorę, zsyłając na te miasta deszcz ognia i siarki. Wracamy do Abrahama. Miał kilka dziwnych przygód po drodze, ale najważniejsze jest to, że gdy miał sto lat, Sara urodziła Izaaka. Niestety dość szybko Bóg zażądał, by Abraham złożył swojego syna w ofierze. Na szczęście była to tylko próba i zanim Abraham zabił syna, anioł mu przeszkodził. W ofierze został złożony baranek, a Bóg pobłogosławił Abrahamowi, który zmarł w wieku stu siedemdziesięciu pięciu lat. Kiedy Izaak się zestarzał, postanowił przekazać swoje błogosławieństwo Ezawowi, jednemu ze swoich synów. Jednak w wyniku podstępu żony Rebeki pobłogosławił młodszemu synowi – Jakubowi. Ten ostatni musiał uciekać przed bratem. Udał się do wuja Labana. Po drodze usnął i miał sen o drabinie, po której aniołowie wchodzą do nieba. Na samej górze był Bóg, który pobłogosławił Jakubowi i oddał mu ziemię, na której ten spał, w panowanie. Ziemię tę Jakub nazwał Betel. U wuja spotkał Rachelę, jego córkę, w której się zakochał. W zamian za ślub z nią zgodził się pracować dla Labana przez siedem lat. Po siedmiu latach Laban w noc poślubną oddał mu jednak siostrę Racheli, Leę, a za Rachelę zażyczył sobie kolejnych siedmiu lat pracy. Po ślubie okazało się, że Rachela jest bezpłodna. Oddawała więc Jakubowi kolejne niewolnice. Na szczęście po wielu latach urodziła w końcu upragnione dziecko – Józefa. Jakub ruszył w drogę powrotną do domu. W Betel doszło do odnowienia przymierza między Bogiem i Jakubem. Jakub od samego początku wyróżniał jednego swojego syna – Józefa. Jak się domyślasz, reszta braci nie była tym zachwycona. Sprzedali go kupcom, a ojcu powiedzieli, że jego ulubieńca rozszarpały dzikie zwierzęta. Józef stał się sługą Potifara, wysokiego urzędnika dworzan. Z czasem został zarządcą w jego domu. Uwieść go chciała żona Potifara, a kiedy się to nie udało, oskarżyła go o gwałt. W więzieniu Józef zyskał sławę dzięki swoim przepowiedniom i zdolności tłumaczenia snów. Pewnego razu wezwał go faraon, któremu Józef wytłumaczył sen wieszczący siedem lat urodzaju i siedem lat głodu w Egipcie. Faraon uczynił Józefa zarządcą. Z czasem bohater pojednał się z braćmi. Po śnie, w którym Józefowi Bóg przepowiedział, że wyprowadzi go z Egiptu, zamieszkał w ziemi Ramses. Zmarł w wieku stu dziesięciu lat. Od niego i jego braci wywodzi się dwanaście rodów Izraela. Na tym kończy się Księga Rodzaju. Biblia - Księga Rodzaju: opracowanie Księga Rodzaju opowiada historię ludzkości od stworzenia świata do powstania narodu Izraela. Najważniejsze momenty tej historii to: Stworzenie świata, Grzech pierwszych rodziców, Historia Kaina i Abla, Potop i Arka Noego, Przymierze Abrahama z Bogiem, Sprawiedliwy Lot i zniszczenie Sodomy i Gomory, Historia poświęcenia Izaaka, Historia Jakuba i Rachel, Opowieść o Józefie i jego pojednaniu z braćmi. Motywy, które swoje źródła mają w Księdze Rodzaju, to: motyw stworzenia (Genesis), motyw grzechu pierworodnego, motyw Szatana namawiającego do grzechu, motyw potopu, motyw Arki, motyw bratobójstwa, motyw poświęcenia syna przez ojca, motyw jednego sprawiedliwego, motyw gniewu bożego. Symbole, o których musisz pamiętać, to: Wąż – symbol Szatana i grzechu, Raj – Arkadia, miejsce szczęśliwości, Wieża Babel – symbol pomieszania, niezgody, Potop – symbol zagłady, Tęcza – symbol pojednania, Drabina – droga do Boga, Gołębica – symbol Ducha Świętego, pojednania z Bogiem. Biblia - Księga Rodzaju: dla ambitnych O Adamie i Ewie pisali wszyscy najwięksi, bardzo często malowano również tę parę, najczęściej jeszcze w Raju. Najsłynniejsze malarskie przedstawienia inspirowane Księgą Rodzaju to „Adam i Ewa” Rubensa, „Kain i Abel” Tycjana i oczywiście freski w Kaplicy Sykstyńskiej namalowane przez Michała Anioła. Kain i Abel to para postaci, którą malowano prawie równie często, co Adama i Ewę – słynny jest obraz malarza żydowskiego pochodzenia Marca Chagalla „Kain zabija Abla”, który w kontekście dwudziestowiecznej historii zyskuje szczególnego znaczenia. Bardzo często malowano również historię wieży Babel – najsłynniejsze jej przedstawienie to obraz Pietera Bruegla. Z literackich kontekstów możesz wspomnieć o wierszach Wisławy Szymborskiej „Wieża Babel” i „Żona Lota”. Jednym z ważniejszych dzieł jest też powieść Tomasza Manna „Józef i jego bracia”. Autor w trzech tomach przedstawia historię synów Jakuba, ze szczególnym uwzględnieniem Józefa. Opowiada w ten sposób o losach rodziny, od której swój początek wziął naród wybrany.
Kto napisał Księgę Przysłów? Autorem, który napisał do niej najwięcej, jest król Salomon, który skomponował swoje powiedzenia podczas swojego panowania w latach 970 – 930 p.n.e. (Przysłów 1:1). Solomon najprawdopodobniej napisał rozdziały od 1 do 29 Księgi Przysłów. Człowiek o imieniu Agur napisał rozdział trzydziesty.
Wielu duchownych, autorów, a nawet profesorów seminariów duchownych opiera się na "hipotezie dokumentacyjnej JEDP" przy wyjaśnianiu, jak została napisana Księga Rodzaju. Wedle tej koncepcji przez wiele stuleci opowieści w niej zawarte przekazywano z ust do ust, zwykle z upiększeniami lub opuszczeniami, i nie były one zapisane przez długi czas po zajściu opisywanych zdarzeń. Oczywiście, idea ta nie zachęca do zaufania w dosłowną dokładność ujęcia z Księgi Rodzaju. Dlatego popierają ją teologowie o nastawieniu liberalnym. W przeciwieństwie do niej teoria tabliczkowa sugeruje, że fragmenty Księgi Rodzaju zostały początkowo zapisane na glinianych tabliczkach przez ludzi, którzy osobiście doświadczyli opisywanych zdarzeń. Tabliczki te zostały później skompilowane przez Mojżesza. Ponieważ oryginalni autorzy byli naocznymi świadkami, ich ujęcia winny być dokładne z historycznego punktu widzenia. Artykuł poniższy krótko opisuje rozwój i implikacje obu tych teorii. Kto napisał Księgę Rodzaju? Założymy, że większość "porządnych konserwatywnych chrześcijan" prawdopodobnie zgadza się, iż Biblia przynajmniej w swoim oryginalnym rękopisie - została natchniona przez Boga i jest prawdą. Nad tym, jak zachodziło owo natchnienie, dyskutowało wielu uczonych i nie będziemy tego tutaj rozważali oprócz stwierdzenia, że podstawa naszej wiary, iż Biblia jest prawdziwym i natchnionym Słowem Bożym, leży w dziele Bożego Ducha Świętego, a nie w osobistej wiedzy ludzkich autorów. Biblia nie jest tylko jakimś starożytnym fragmentem ludzkiej literatury. Powiedziawszy to, pozostaje pytanie "Kim byli ludzcy autorzy? Skąd wiedzieli oni, co pisać? Jak zachowano szczegóły historyczne?" Ograniczymy się tu do przeanalizowania Księgi Rodzaju, którą się najczęściej krytykuje. Pierwsze pięć ksiąg Biblii (Księga Rodzaju, Księga Wyjścia, Księga Kapłańska, Księga Liczb i Księga Powtórzonego Prawa) zbiorowo nazywa się Księgami Zakonu, Torą lub Księgami Mojżesza. Ostatnie cztery mają wiele wersetów, które przypisują je bezpośrednio Mojżeszowi. Ale nie jest on nigdy nawet wspomniany w Księdze Rodzaju. Dlaczego tak jest? Spróbujemy pokazać w tym niewielkim tekście, że istnieje znaczne wewnętrzne świadectwo, iż Księga Rodzaju została faktycznie najpierw napisana we fragmentach, najprawdopodobniej na glinianych tabliczkach, przez wielu różnych ludzi, którzy byli naocznymi świadkami opisywanych zdarzeń. Ludzie ci podpisali swoje imiona u dołu swoich tabliczek, a Mojżesz później skompilował te tabliczki, połączył ich treść w to, co nazywa się "Księgą Rodzaju" Skąd się wziął religijny liberalizm? Dlaczego tak wielu teologów krytykuje prawdziwość Biblii? Czy mają oni jakąkolwiek naukową podstawę dla swych wątpliwości? Wątpliwości na dużą skalę zaczęły się od Hegla (1770-1831), niemieckiego filozofa, który nauczał, że religia, tak jak reszta cywilizacji, rozwijała się stopniowo. Uznał on, że pierwotni "jaskiniowcy" rozpoczęli politeistyczny kult rzeczy ich otaczających. Później stwierdził w ich umysłach wyewoluowały wyższe pojęcia, jak pojęcie Boga najwyższego. Ten odwrót od biblijnego autorytetu znalazł swoją podstawę, gdy w 1830 roku Charles Lyell opublikował Principles of Geology, książkę która pierwsza opisała tzw. kolumnę geologiczną. W kolumnie tej wiek warstwy skalnej był wyznaczany przez typy skamieniałości, jakie się w niej znajdują. Idea ta umożliwiła opublikowanie w 1859 roku znanej książki Charlesa Darwina O powstawaniu gatunków Teoria ewolucji organicznej opanowała wyobraźnię większości uczonych. Nie ma żadnej realnej podstawy, by nie wierzyć w to, co napisano w Biblii. Nigdzie tekst biblijny nie wspomina niczego, co implikuje ewolucję, ani nie udowodniono rozstrzygająco, by jakiś fragment biblijny był błędny. Jedynym powodem, dla którego wątpi się w jasny tekst Biblii, jest wysiłek pogodzenia jej ze świeckim obrazem świata, który odrzuca Boga. Ale większość ewolucjonistycznych uczonych sprzeciwia się równie mocno teistycznemu ewolucjonizmowi, jak i idei cudownego stworzenia. A większość teologów naprawdę nie rozumie zasad ewolucjonizmu - nie uświadamiają oni sobie, że Boga nie można wcisnąć do tej świeckiej teorii. Ta próba kompromisu w rzeczywistości nie przynosi efektu i jest niebezpieczną drogą. Hipoteza dokumentacyjna Teorie takie tworzone są pod wpływem ucznia Hegla, teologa Grafa (1815-1868), oraz jego ucznia, Juliusa Wellhausena (1844-1918). Z pomysłu zaproponowanego najpierw przez Jeana Astruca (1684-1766) rozwinęli oni "hipotezę dokumentacyjną JEDP" wyższej krytyki, według której wczesne części Starego Testamentu nie mogły być napisane w czasach, których dotyczą. Oparli się oni na przekonaniu, że umiejętność pisania nie rozwinęła się aż do ok. 1,000 roku przed Chr. Dlatego błędnie zakładali, że sagi, epika, poezja itd., których później użyto do skompilowania Biblii, były przekazywane ustnie przez całe tysiąclecia. W rezultacie tego założenia stwierdzono, że pierwsze księgi Biblii zostały napisane przez różnych nieznanych nauczycieli w okresie Podzielonego Królestwa, rozpoczynającego się ok. 800 roku przed Chr., i było kontynuowane aż do okresu po Wygnaniu Babilońskim. Księgi te miały być skompilowane lub zredagowane z licznych opowieści lub dokumentów, z których każdy można odróżnić używanym imieniem Boga. Dokument J używał imienia Jahwe, dokument E używał nazwy Elohim, podczas gdy literami D i P oznaczono dokumenty deuteronomiczny i kapłański. Koncepcja ta osłabiła u wielu ludzi zaufanie w autentyczność Biblii. Odkrycia archeologiczne Czy Hegel, Graf, Wellhausen i inni mieli jakieś podstawy dla swojej teorii JEDP? Nie, nigdy nie znaleziono nawet śladu po "dokumentach", o których mówili (Jahwistycznym, Elohistycznym, Deuteronomicznym i Kapłańskim) i nawet za ich czasów istniały odkrycia archeologiczne, zaprzeczające podstawowemu twierdzeniu ich teorii, że nieznane są wczesne pisma. Później uczeni i archeologowie odkryli jeszcze lepsze dowody prawdziwości tezy o historyczności Biblii. Odkryto całe biblioteki i wystarczająco wiele tłumaczeń, by potwierdzić biblijne wydarzenia opisane w historiach o patriarchach. Wiele z tych bibliotek pochodzi z okresu poprzedzającego wiele lat czasy Abrahama. Wykopaliska w Ebla, Mari i Nuzi dostarczyły mocnego potwierdzenia historii Starego Testamentu. Archiwa Mari zawierały faktyczne imiona używane w Biblii Peleg, Terach, Abram, Jakub, Laban i inne. Nie można ich wiązać bezpośrednio z osobami występującymi w Biblii, lecz wykazują one, że imion tych używano w tych wczesnych okresach. Archiwum Nuzi miało ok. 20 tys. tabliczek glinianych; wiele z nich to dokumenty prawne opisujące prawa i zwyczaje tej ziemi. Wyjaśnia to wiele zdarzeń biblijnych, które zwykle wydawały się dla nas dziwne, ale były to po prostu normalne zwyczaje owej epoki. Teoria tabliczkowa W trakcie swojej służbowej podróży po Mezopotamii, gdzie miały miejsce najwcześniejsze wydarzenia opisane w Biblii, komandor lotnictwa, Wiseman, zainteresował się archeologią tego obszaru, a szczególnie wieloma starożytnymi glinianymi tabliczkami, datowanymi na okres długo przed czasami Abrahama. Odkrył on, że zawierają one klucz do oryginalnych pism wczesnej Biblii, a zwłaszcza do Księgi Rodzaju. Książkę na ten temat opublikował on w 1936 roku. Później jego syn, profesor asyriologii, Wiseman, uaktualnił i zrewidował książkę swego ojca. [1] Odkrył on, że większość starych glinianych tabliczek miała "zwroty kolofonowe" na końcu; nazywały one autora lub właściciela tabliczki; zawierały słowa pozwalające zidentyfikować temat, a często też jakiś rodzaj datowania. Jeśli wiele tabliczek było powiązanych, to istniały także linie wiążące jedną tabliczkę z następną. Wiele z tych dawnych zapisów związanych było z historiami rodzinnymi i pochodzeniem, co widocznie było bardzo ważne dla starożytnych ludzi. Wiseman zwrócił uwagę na podobieństwo wielu z nich do fragmentów z księgi Rodzaju. Liczni uczeni zauważyli, że Księga Rodzaju jest podzielona na fragmenty oddzielone przez zwroty przetłumaczone jako "oto pokolenia...". Hebrajskim słowem używanym na "pokolenia" jest toledoth, co znaczy "historia, zwłaszcza historia rodzinna (...) historia ich pochodzenia". [2] Większość uczonych uznała, że te "zwroty toledothu" muszą być ważne, ale błędnie założyła, że są one wprowadzeniem do tekstu, który po nich następuje. (Liczne współczesne tłumaczenia nawet zniekształcają te zwroty.) [3] Doprowadziło to do poważnych pytań, ponieważ w licznych przypadkach nie wydają się one pasować. Na przykład Księga Rodzaju 37:2 rozpoczyna się od słów "A Jakub mieszkał w ziemi chananejskiej, w której ojciec jego był gościem. A te są dzieje jego". Ale od tego miejsca dalej tekst opisuje Józefa i jego braci, i prawie nic nie mówi o Jakubie, który był centralną postacią w poprzednim fragmencie. Jednak Wiseman widział, że kolofony na starożytnych tabliczkach zawsze znajdowały się na końcu, a nie na początku. Zastosował tę ideę do zwrotów toledothu w Księdze Rodzaju i odkrył, że w każdym przypadku od razu przynosi to sensowny wynik. Tekst, znajdujący się bezpośrednio przed zwrotem "Oto są pokolenia...", zawierał informację o zdarzeniach, o których wiedziała osoba wymieniona w tym zwrocie. Albo, mówiąc to jeszcze inaczej, Księga Rodzaju składa się ze zbioru tabliczek, z których każda została napisana przez faktycznego naocznego świadka zdarzeń w niej opisanych. Tabliczki te zostały w końcu skompilowane przez Mojżesza. Zebrano dotąd wystarczające potwierdzenie archeologiczne, by historycy uważali dziś Stary Testament, a przynajmniej tę jego część po jedenastym rozdziale Księgi Rodzaju, za historycznie poprawny. Wydaje się być czymś dziwnym, że profesorowie z seminariów duchownych często nadal uczą teorii starej "wątpliwej krytyki", chociaż zdyskredytowano już powszechnie podstawę, na której była ona oparta. Tabliczka nr Wiersz początkowy Wiersz końcowy Właściciel lub autor 1 Rdz 1:1 Rdz 2:4a sam Bóg (?) 2 Rdz 2:4b Rdz 5:1a Adam 3 Rdz 5:1b Rdz 6:9a Noe 4 Rdz 6:9b Rdz 10:1a Sem, Cham i Jafet 5 Rdz 10:1b Rdz 11:10a Sem 6 Rdz 11:10b Rdz 11:27a Terach 7 Rdz 11:27b Rdz 25:19a Izaak 8 Rdz 25:12 Rdz 25:18 od Ismaela do Izaaka 9 Rdz 25:19b Rdz 37:2a Jakub 10 Rdz 36:1 Rdz 36:43 od Ezawa do Jakuba 11 Rdz 37:2b Wj 1:6 12 synów Jakuba Aby zilustrować, jak to wszystko funkcjonuje, przyjrzyjmy się każdej z tabliczek i zobaczmy, czy teoria ta ma sens. Tabliczka nr 1 rozpoczyna się od pierwszego wersetu Księgi Rodzaju i kończy się zwrotem toledothu w Rodz. 2:4a: "Te są dzieje nieba i ziemi (...)" [4] Powinienem tu zaznaczyć, że następująca dalej analiza oparta jest o mocne moje przekonanie, że sześć dni stworzenia to dosłowne 24-godzinne dni, jak stwierdzają jasno słowa użyte w Biblii. Na pierwszej z tabliczek nie ma imienia autora w zamykającym wersecie. Kto mógłby posiadać osobistą znajomość tego, co zostało napisane? Tylko sam Stwórca. Bóg mógł to napisać Swoimi palcami (w taki sposób, jak według Księgi Wyjścia 31:18 napisał dwie tablice kamienne). Myślę, że jest równie możliwe, iż ustnie podyktował ją Adamowi. Jednocześnie mógł jej użyć do uczenia Adama pisania. Bez względu na to, jak dokładnie było, Bóg był osobiście autorem tej pierwszej tabliczki, faktycznego ujęcia stworzenia. Tabliczka nr 2 rozpoczyna się od następnej części, Rodz. 2:4b: "gdy były stworzone w dzień, w którym uczynił Pan Bóg niebo i ziemię..." [5] Zamykający toledoth znajduje się w Rodz. 5:1a: "To jest księga pokoleń Adama" Wielu ma mętlik w głowie w rezultacie tego, co im powiedziano o dwu różnych opisach stworzenia, jakie mają się znajdować w pierwszych dwu rozdziałach. Możemy jednak zobaczyć, że niesłusznie. Rozdział 1 jest jedynym "opisem stworzenia", ponieważ daje on szczegółowy zapis stwórczych działań Boga. Rozdział 2 nie próbuje powiedzieć "Zdarzyło się to, a potem tamto". Jest to tylko pochodzące od Adama ujęcie swojego pochodzenia, napisane z jego punktu widzenia. Wspomniany mętlik powstaje wskutek swoistych cech słów. Ujawniają się one w niektórych językach. Język angielski [i polski] ma określone czasy przeszły, teraźniejszy i przyszły dla czasowników, ale hebrajski (język Księgi Rodzaju) tej cechy nie ma. W hebrajskim względne relacje czasowe muszą być określone na podstawie kontekstu, a nie na podstawie samych użytych słów. W tabliczce nr 1 (Rodz. 1:1-2:4a) relacje czasowe są dokładnie określone stworzenie zwierząt lądowych i ludzi miało miejsce szóstego dnia i w wypowiedzianym porządku (najpierw zwierzęta, potem mężczyzna i kobieta). Tabliczka ta jest napisana z punktu widzenia Stwórcy (jest to Jego tabliczka) i daje dokładny zarys tego, co robił. Ale na tabliczce nr 2 (Rodz. 2:4b-5:1a) nie ma żadnych elementów dotyczących czasu. Została ona napisana z odmiennego punktu widzenia (myślę, że przez samego Adama) i opisuje zdarzenia tak, jak on je widział. Najpierw opisał krótko teren wokół siebie (w Rodz. 2:4b-2:15) oraz pouczenia i daną od Boga obietnicę otrzymania pomocy w postaci kobiety. Powiedział wtedy o olbrzymim zadaniu, jakie mu Bóg zlecił (nazwanie zwierząt) i o tym, jak tego dokonał. Wersety te pokazują, że Adam musiał był bardzo inteligentną osobą i znającym się na rzeczy taksonomistą, nie zaś pozbawionym wiedzy "jaskiniowcem", jak to sobie niektórzy wyobrażają. Hebrajskie słowa w Księdze Rodzaju 2:19 można tak przetłumaczyć: "Utworzył więc Pan Bóg z ziemi wszelkie dzikie zwierzęta..." (Nowy Przekład) (czas przeszły). Wydaje się, że Adam po prostu wstawił wersety 19 i 20 (o nazywaniu zwierząt) w tym miejscu dla swojej wygody, a nie po to, by wskazywać kolejne działanie. W ten sposób mógł on przejść do ważniejszej sprawy ustanawiania ludzkiego domu, rodziny i wzrostu liczebnego ludzi. W Rodz. 2:21-25 użył reminiscencji, chwytu literackiego, by opisać powstanie niewiasty (co nastąpiło wcześniej w dniu szóstym tygodnia stworzenia), i gładko przeszedł do opowieści o ich wspólnym działaniu. Niestety, ich pierwsze działanie, jakie opisał, dotyczyło pierwszego grzechu na świecie oraz jego strasznych konsekwencji. Jeśli to wyjaśnienie nie jest prawdziwe, to musimy uznać rozdział 2 za dalszy opis, niezgodny z rozdziałem 1. Mamy w ten sposób trudną do wyjaśnienia sytuację: w 2:18 Bóg obiecał Adamowi pomoc, wówczas w 2:19 stworzył zwierzęta i nakazał Adamowi nazwać je tak, jak gdyby jedno z tych zwierząt mogło być ową pomocą. A kiedy tak się nie stało, dopiero wówczas Bóg stworzył kobietę. Brzmi to tak, jak gdyby Bóg naprawdę nie wiedział, co robi co jest nie do przyjęcia! Zmienia to także kolejność stwarzania przez Boga w dniu szóstym gdyż najpierw miałby on stworzyć mężczyznę, potem zwierzęta ziemne, a dopiero potem kobietę. Gwałci to kolejność opisaną w 1 rozdziale Księgi Rodzaju, w którym kolejność wydarzeń w czasie jest wyraźnie określona. Ale teraz ktoś może zapytać: "Dlaczego tabliczka ta kończy się w środku wersetu i w tym samym środku zaczyna się następna tabliczka. Dlaczego każda tabliczka nie kończy się na końcu wersetu"? Jest to interesująca kwestia, dla której jak myślę istnieje też dobra odpowiedź. Oryginalny tekst został napisany po prostu literami paleohebrajskimi, bez żadnej interpunkcji, a więc tekst ten nie miał podziału na rozdziały i wersety te pojawiły się dopiero w tłumaczeniu znanym jako Biblia Genewska, w 16 wieku. Tłumacze Biblii Genewskiej nie rozumieli słowa "toledoth" i nie rozpoznali struktury tabliczkowej. Dopiero na początku 20-go wieku starożytne biblioteki w Nuzi dostarczyły klucza do tej zagadki. Niestety, w naszych Bibliach występuje ta pochodząca z późniejszych epok myląca struktura wersetów. Tabliczka nr 3 zaczyna się od Rodz. 5:1b: "W dzień, w którym stworzył Bóg człowieka, na podobieństwo Boże uczynił go" Kto to napisał? Patrzmy naprzód na następne wystąpienie zwrotu "... pokolenia xxx" Zwrot toledothu znajduje się w Rodz. 6:9a "Te są pokolenia Noego" Tak więc tabliczka ta, dająca genealogię od Adama do Noego oraz pierwsze przykazania Boga dla Noego, została napisana przez tego człowieka, który z logicznego punktu widzenia powinien ją napisać przez samego Noego. Przejdźmy teraz do tabliczki nr 4, która zaczyna się od Rodz. 6:9b "Noe był mężem sprawiedliwym i doskonałym wśród pokoleń swoich (...)" Zobaczymy później, że był to otwierający werset połączonych dzienników synów Noego Sema, Chama i Jafeta. Czy mieli lepszy sposób rozpoczęcia swojej części od wspomnienia ojca? Jest to ten fragment, który opisuje Wielki Potop oraz doświadczenia z rocznego pobytu na arce, wypełnionej dziwnym ładunkiem złożonym ze zwierząt. Liczne miejsca wydają się tu powtórzeniami. Rodz. 6:11, 6:12-13 i 6:17 mówią prawie to samo dlaczego? To samo jest z Rodz. 7:18, 7:19 i 7:20. Wielu ludzi zastanawiało się nad tym, ale kiedy zobaczymy, że były to naprawdę trzy oddzielne pamiętniki, połączone prawie tysiąc lat później przez Mojżesza, to nabiera to sensu. To łączne autorstwo występuje w zwrocie toledothu, znajdującym się w Rodz. 10:1a "Ci są potomkami synów Noego: Sema, Chama i Jafeta" Zauważmy na marginesie, że nie są oni tu wymienieni w chronologicznej kolejności. Rodz. 9:24 mówi, że Cham był najmłodszy, a Rodz. 10:21 mówi, że Jafet był najstarszy. A więc Sem musiał urodzić się po Jafecie, a przed Chamem. Następną opowieść podejmuje sam Sem. Tabliczka nr 5 rozpoczyna się od Rodz. 10:1b "a narodzili się im synowie po potopie" Sem żył około 500 lat po potopie i prześledził głowy wszystkich rodzin, jakie powstały w świecie po tym wydarzeniu. Ten fragment podaje tzw. "Tabelę Narodów" oraz rozproszenie się ludzi pod wieżą Babel. Kończący zwrot toledothu w Rodz. 11:10a brzmi tak: "Te są pokolenia Sema" Tabliczka nr 6 rozpoczyna się od Rodz. 11:10b "Semowi było sto lat, kiedy zrodził Arfaksada [Arpachszada], w dwa lata po potopie" Wymienia ona wielu potomków aż do Teracha i jego trzech synów, Abrama, Nachora i Harana. Końcowy zwrot toledothu znajduje się w Rodz. 11:27a "A Tarego [Teracha] pokolenia są te" Kto więc był autorem tej krótkiej tabliczki? Musiał to być Terach. Tabliczka nr 7 jest dużo dłuższa niż te, które przeanalizowaliśmy. Zaczyna się od Rodz. 11:27b: "Tare [Terach] zrodził Abrama, Nachora i Arana [Harana]" Głównym bohaterem tego fragmentu jest Abraham, co prowadzi wielu ludzi do zastanawiania się, dlaczego tabliczki tej nie nazwano tabliczką Abrahama, lecz Izaaka? Nowe rozumienie tabliczek pozwala dojrzeć prostą odpowiedź: Abraham nie napisał tej części zrobił to jego syn, Izaak. Imię Izaaka znajduje się w zwrocie toledothu w Rodz. 25:19a: "Te są pokolenia Izaaka, syna Abrahamowego" W Rodz. 25:12-18 znajdujemy odejście od typowego "wzorca tabliczkowego". Jest to faktycznie krótka "podtabliczka" wymieniająca synów Izmaela. (Nazwałem to Tabliczką nr 8 na wcześniej podanym wykresie.) Jak znalazła się ona w środku tabliczki Izaaka? Spójrzmy na Rodz. 25:8-9. Widzimy, że Abraham zmarł, a jego dwaj synowie, Izaak i Izmael, wspólnie pochowali go. W tym czasie Izaak musiał otrzymać informację na temat rodziny Izmaela (czy to kopiując jego dziennik, czy po prostu zadając pytania i zapisując, co Izmael mówił). Dodał on to na końcu swojego dziennika. Ten krótki fragment nie ma toledothu, ale tylko zwrot wprowadzający w Rodz. 25:12. Dziennik Jakuba jest podstawą dla Tabliczki nr 9, która zaczyna się w Rodz. 25:19b: "Abraham zrodził Izaaka. Ten mając lat czterdzieści lat, pojął za żonę Rebekę (...)" Widzimy, że Jakub w naturalny sposób rozpoczął od wspomnienia swego dziadka, a potem ojca i matki. Trzon dziennika Jakuba rysuje skomplikowaną opowieść o jego duchowym wzroście od oszusta aż do końcowego zmieniającego życie doświadczenia z Bogiem i zmiany imienia na Izrael "przyjaciel Boga". Fragment ten opisuje też narodziny jego dwunastu synów "synów Izraela". Tabliczka nr 10 jest krótką tabliczką jego brata Ezawa, wtopioną w opowieść Jakuba, w Rodz. 36. Prawdopodobnie nastąpiło to w bardzo podobny sposób do wspomnianego wyżej przypadku Izmaela. Spójrzmy na Rodz. 35:29. Izaak zmarł, a jego synowie, Ezaw i Jakub, pochowali go. Musiał to być czas, gdy Jakub dowiedział się o wszystkich swoich kuzynach. Mogę sobie wyobrazić ich rozmowę po pogrzebie. "Ej, bracie rzekł Jakub opowiedz mi o swoich dzieciach i o ich dzieciach. Co się z tobą działo?" Jakub musiał zaraz zapisać to, co Ezaw powiedział mu o swojej wielkiej rodzinie. Końcowy zwrot (czyli toledoth) Tabliczki nr 9 Jakuba znajduje się w Rodz. 37:1-2 "A Jakub mieszkał w ziemi chananejskiej, w której ojciec jego był gościem. A te są dzieje jego" Ostatnia tabliczka, Tabliczka nr 11, zaczyna się w Rodz. 37:2b "Józef, gdy miał szesnaście lat (...)" [6] Wielu zostało zmylonych wierszem Rodz. 37:2. Zaczyna się on "A Jakub mieszkał w ziemi chananejskiej, w której ojciec jego był gościem. A te są dzieje jego" i bezpośrednio potem zaczyna mówić o Józefie. Przez następnych dwanaście rozdziałów Jakub nie odgrywa większej roli. Ale to jest jeszcze jeden przypadek, kiedy teoria tabliczkowa wyjaśnia to, co długo stanowiło wielką zagadkę. Ten wiersz, Rodz. 37:2, powinien zostać podzielony, by stało się jasne, że pierwszą jego część napisał Jakub, a drugą Józef. Zawartość tabliczki Józefa jest bardzo ważna w historii ludu Biblii. Józef został zabrany do Egiptu jako niewolnik, w czasie następnych dwunastu lat wyrósł na drugiego pod względem władzy człowieka w Egipcie. Dalszy rozwój wydarzeń doprowadził do przeniesienia się także i jego rodziny do Egiptu, gdzie oni i ich potomkowie spędzili kilkaset lat. Ostatni fragment tabliczki opisuje śmierć jego ojca, Jakuba. Ale Księga Rodzaju kończy się nie mówiąc nic o śmierci Józefa i nie znajdujemy w niej żadnego rodzaju zwrotu toledothu. Dlaczego? To tylko przypuszczenie, ale myślę, że Wyjś. 1:6 "A gdy umarł on i wszyscy bracia jego, i całe owo pokolenie (...)" mogłoby stanowić takie zakończenie. Może być ono dodane przez Mojżesza, gdy odziedziczył wszystkie tabliczki i zaczął je łączyć ze sobą. Ostatnie rozdziały musiały być napisane głównie przez Józefa, ale z oczywistych względów nie mógł on donieść o swojej własnej śmierci. Te kilka dalszych wierszy mogło być napisanych przez któregoś z jego braci. Z jakiego materiału były zrobione tabliczki? Wszystkie oryginalne tabliczki zostały dawno temu i całkowicie utracone, nie wiemy więc nic, z czego były zrobione. Wszystko, co napisałem powyżej, pochodzi ze świadectwa tekstu, nie zaś z fizycznych szczątków. Ze starożytnej biblioteki w Nuzi wiemy, że powszechnie używano glinianych tabliczek, przynajmniej od czasów Abrahama. Przetrwały one ponad 4,000 lat i nadal można je czytać w dzisiejszych muzeach. Glina jest z pewnością najbardziej prawdopodobnym materiałem dla wczesnych tabliczek biblijnych. Jednak, gdy potomkowie Jakuba opuścili Egipt w połowie 15 stulecia przed Chr., Bóg wypisał Dziesięcioro Przykazań na górze Synaj na kamiennych tablicach. Kamień to również możliwy materiał dla tabliczek Księgi Rodzaju. Większość z zachowanych informacji na temat wczesnego Egiptu jest wykuta w kamieniu, z którego zbudowane są różne budowle (więc nie można tej informacji przenosić). Ale kamień jest cięższy i trudniejszy do obróbki. Później używano także papirusu i pergaminu (cienkiej skóry owczej), w Egipcie i gdzie indziej. Zwoje znalezione w jaskiniach nad Morzem Martwym w połowie 20 wieku były z tego materiału i przetrwały 2,000 lat. Ale nie wiem, czy istnieje jakiekolwiek świadectwo, że używano ich przed połową drugiego tysiąclecia przed Chr. Myślę, że przypuszczalnie Mojżesz połączył wszystkie te tabliczki w jeden długi zapis, zwój lub księgę, w trakcie 40-letniej tułaczki po pustyni opisanej w Księdze Wyjścia i Księdze Liczb. Myślę też, że prawdopodobnie użył pergaminu, gdyż papirus był rzadkością na Synaju, a Izraelici mieli wiele owiec, tak więc pergmin mogli łatwo otrzymać. Pierwszych pięć ksiąg Biblii Rodzaju, Wyjścia, Kapłańska, Liczb i Powtórzonego Prawa tradycyjnie nazywa się Księgami Mojżesza i cytowany on jest w czterech ostatnich jako autor. Nigdzie jednak nie jest powiedziane, że Mojżesz napisał Księgę Rodzaju, choć istnieje rozsądne przypuszczenie, że ułożył on tę księgę z wcześniej istniejących tekstów. Podsumowanie Księga Rodzaju jest ujęciem historycznym, nie alegorią. Jej dokładność jest zapewniona przez natchnienie płynące ze strony Ducha Świętego. Myślę, że jej szczegóły najlepiej wyjaśnia teoria tabliczkowa, gdyż dostarcza zadowalającego wyjaśnienia wszystkich szczegółów, nie gwałcąc przy tym żadnego znanego faktu. Zgodna jest ona z Pismem Świętym i dodaje mu autentyczności twierdząc, że Księga Rodzaju składa się z ujęć, pochodzących od naocznych świadków. Myślę, że teoria ta jest prawdziwa. Lepiej po prostu wierzyć w dokładne nauczanie Biblii, skoro to Bóg ją natchnął. Postępowanie przeciwne jest obrazą dla jej Autora, Stwórcy-Boga. Curt Sewell Przypisy [1] Wiseman, Ancient Records and the Structure of Genesis, Thomas Nelson, Inc., Nashville 1985. [2] Wiseman, dz. cyt., s. 62. Wiseman cytował te słowa za pionierskim badaczem języka hebrajskiego, Genesiusem. [3] Przyp. tłumacza: Z tego właśnie względu cytaty biblijne podaję za Biblią Wujka, a nie na przykład za Biblią Tysiąclecia. Ta ostatnia odbiega od oryginału, gdyż przekłada tak te zwroty, by pasowały do wcześniejszej koncepcji tłumacza (np. "oto są dzieje", "oto są potomkowie", "oto historia potomków" itp.). [4] Przyp. tłumacza: Z tego właśnie względu cytaty biblijne podaję za Biblią Wujka, a nie na przykład za Biblią Tysiąclecia. Ta ostatnia odbiega od oryginału, gdyż przekłada tak te zwroty, by pasowały do wcześniejszej koncepcji tłumacza (np. "oto są dzieje", "oto są potomkowie", "oto historia potomków" itp.). [5] "W dniu, kiedy Pan Bóg uczynił ziemię i niebo..." (NP). [6] Przyp. tłumacza: Inne tłumaczenia mówią, że Józef miał wówczas siedemnaście lat. Źródło: Pierwotna wersja tego artykułu ukazała się w magazynie archeologicznym Bible and Spade Winter 1994, vol. 7, No. 1. Czasopismo to jest publikowane przez Archaeology and Biblical Research, 31 East Frederick St., Suite 468, Walkersville, Md 21793-8234. Wersja stanowiąca podstawę dla niniejszego przekładu pochodzi z października 1998 roku i jest maszynopisem przysłanym przez Autora do redakcji Na Początku... Z języka angielskiego za zgodą Autora tłumaczył Mieczysław Pajewski. Miesięcznik Na początku..., Rok 6, nr 1(112), s. 2-14, 1999 r.
Najlepsze, co można powiedzieć na ten temat, to to, że jeśli Bóg naprawdę „napisał” Biblię w ciągu tysiąclecia różnych autorów, to z pewnością zrobił to na własnej skórze. Jeśli chodzi o faktyczne dowody historyczne dotyczące tego, kto napisał Biblię, to dłuższa historia. Kto napisał Biblię: pierwsze pięć książek
autorstwo tekstów biblijnych Była to wielka tajemnica, ponieważ jest tak mało źródeł na ten temat, że trudno jest z całą pewnością poznać każdego z autorów składających się na religijne teksty Biblii. Ze wszystkich autorstwa ważne jest, aby wiedzieć, że z Genesis, ponieważ bycie pierwsza księga Biblii bardzo ważne jest poznanie autorstwa tekstu, który rozpoczyna religię. Z tego powodu w tej lekcji od PROFESORA zamierzamy Cię odkryć kto napisał genezę. Genezato jest pierwsza z książek składających się na Pięcioksiąg, będąc zatem pierwszym z tekstów religijnych składających się na Biblia. Genesis jest częścią Stary Testament, będąc pierwszą z dwóch części składających się na Biblię i przedstawiającą fakty przed narodzeniem Jezusa. Genesis zaczyna się od rozmowy o by pochodzenie wszechświata, wyjaśniając, że na początku nic nie istniało i to Bóg przez cały tydzień stworzył wszystko, co istnieje na naszej planecie. Księga Rodzaju w tej pierwszej części codziennie komentuje to, co zostało stworzone, najwyraźniej jest to element napisany a posteriori, ponieważ niemożliwe jest, aby autor był obecny przy tworzeniu wszechświata. Następnie Genesis mówi o Adam i Ewa, pierwsi osadnicy świata i jak ich grzechy były przyczyną wypędzenia istot ludzkich z raju. Następnie tekst mówi o ich następcach, braciach Kainie i Ablu. Po skomentowaniu życia różnych postaci, Księga Rodzaju kontynuuje opowiadanie o dwóch działaniach Boga przeciwko ludziom, będącym uniwersalna powódź w której jedynym ocalałym był Noe i jego rodzina, a z drugiej strony Wieża Babel w którym Bóg ukarał ludzi za ich pychę. I wreszcie Księga Rodzaju mówi o osobie najbardziej wiernej Bogu, zwanej Abrahamem, oraz o życiu jego potomków. Obraz: Udostępnianie slajdów Aby kontynuować tę lekcję, musimy porozmawiać o różnych istniejących teoriach kto napisał genezę, ponieważ nie istnieje brak dowodów o prawdziwej tożsamości autora, a zatem teologowie i uczeni od lat stawiają hipotezy na potwierdzenie autorstwa tak ważnego dzieła, jakim jest Księga Rodzaju. W ostatnich latach pojawiło się wiele teorii, które wywarły największy wpływ i są najbardziej akceptowane przez społeczność, o których musimy rozmawiać. pierwsze źródło gdzie powinniśmy się udać, aby spróbować poznać autora? Sam Genesis, sprawdzić, czy w piśmie jest jakiś element, który pozwala nam poznać autorstwo. Pierwszą rzeczą, jaką możemy wydobyć z pracy jest to, że nie jest ona podpisana, czyli w żadnej części tekstu nie znajdziemy choćby wzmianki o autorze. To może oznaczać, że żaden ze znaków w tekście napisał Genesis, dzięki czemu mógł odrzucić ludzi z tekstów religijnych, takich jak Noe czy Abraham, z których z pewnością nie mamy wystarczających źródeł, by sądzić, że były prawdziwe, a nie tylko postacie stworzone dla niego tekst. Z drugiej strony wydaje się jasne, że autor nie był współczesny faktom, a przynajmniej nie wszystkie z nich, ponieważ u początków świata był tylko Bóg, a zatem żaden z nich Postacie pojawiające się w tekstach biblijnych mogą być obecne w tej części historii religii. Być może część Księgi Rodzaju została napisana przez współczesnych wydarzeń, które są opowiadane, ale niemożliwe, aby jeden autor mógł opowiedzieć o stworzeniu z jego osobistego doświadczenia. Nowe hipotezy na temat tego, kto napisał Księgę Rodzaju Przez cały XX wiek prowadzono liczne prace hipotetyczne mające na celu poszukiwanie prawdziwego autorstwa Księgi Rodzaju. Wszystkie te prace koncentrowały się na tym, że Genesis należy postrzegać jako: kompilacja różnych tekstów a nie tylko zbiór napisany przez tę samą osobę, więc możemy powiedzieć, że zgodnie z tą myślą nie ma jednego autora, ale że jest to zestaw wielu różnych autorów. Uważa się, że były to różne teksty pochodzenia żydowskiego pisane przez różne osoby, a ponadto na przestrzeni wieków przeszli wiele przeróbek, będąc tym, co nazywamy Genesis tekstem, który wyłonił się z kompilacji wszystkich tych rozdziałów. Z drugiej strony jest wersja tradycyjnal, tę, która była przekazywana przez wieki i której większość postaci broni najbardziej religijny, będąc tym, który mówi, że Księga Rodzaju podobnie jak reszta dzieł składających się na Pięcioksiąg Byli napisany przez Mojżesza. Jest to bronione na stanowisku, że komunikacja między Mojżeszem a Bogiem mogłaby prowadzić do wiedzy o pochodzeniu świata i innych opowieści na długo przed narodzinami Mojżesza. O tym wszystkim możemy porozmawiać trzy główne teorie O autorze Genesis: Anonimowy autor, którego nie znamy Autorem jest Mojżesz I wreszcie najbardziej broniony, czyli ten, który mówi o licznych autorach, których teksty zlały się z upływem czasu.
- Զа ащиկէлиկና
- Б գև βодоպ
. 659 110 80 359 625 109 453 381
księga rodzaju kto napisał
