Malutki Kubuś, który zadziwia wszystkich Po porodzie przekazano nam, że synek prawdopodobnie nie przeżyje nocy, a nawet jeśli tak, to raczej nie wyjdzie ze szpitala. Kubuś był silny, mocno nas pokochał i nie chciał odchodzić. Razem z nami walczył o wspólny powrót do domu. Czuliśmy wsparcie i miłość w całej naszej rodzinie. W szpitalnej kaplicy prosiłam Boga o łaskę opiekowania się synkiem, by mógł poczuć, jak mocno jest kochany, bym mogła wziąć go w ramiona i przytulić. To było moje wielkie marzenie, które się spełniło i choć trochę ukoiło serce. Tylko ja i matki, które stoją w obliczu okrutnej prawdy o śmiertelnej chorobie dziecka, wiedzą, co się czuje, kiedy można przytulić dziecko zaledwie przez kilka sekund, bo za chwilę ktoś je zabierze. Te kilka sekund przynosi cudowną ulgę. Czułam, że w tym momencie przekazałam synkowi moc i wsparcie, że jesteśmy razem i razem przejdziemy przez czas, który Bóg mu dał. Czytaj dalej... Historia Jakuba Kubuś urodził się 17 grudnia 2010 roku w Warszawie. Długo wyczekiwaliśmy jego przyjścia na świat. Nasz dom był przygotowany na przyjęcie dziecka. Poród i szok. Pamiętam jak jechaliśmy do szpitala. Byliśmy bardzo szczęśliwi, że już niedługo będziemy trzymać nasze maleństwo w ramionach, że na Święta Bożego Narodzenia będziemy w domu. Niestety, los chciał inaczej. Nasze szczęście prysło jak bańka mydlana. Czytaj dalej... Franuś O chorobie synka dowiedzieliśmy się w czasie ciąży w 20 tygodniu, podczas badania USG. Wiadomość o chorobie naszego dziecka wstrząsnęła nami, nie mogliśmy w to uwierzyć, załamaliśmy się. Zostaliśmy skierowani do szpitala przy ul. Karowej. Pojechaliśmy tam następnego dnia. Podczas badania diagnoza potwierdziła się przepuklina mózgowa i małogłowie. Lekarze powiedzieli, że jest to choroba nieuleczalna, że dziecko może nie przeżyć porodu, że mogę nie donosić ciąży. Poinformowano mnie także, że w mojej sytuacji mogę przerwać ciążę. Nie potrafilibyśmy tego zrobić, ponieważ pragnęliśmy z mężem, aby nasz skarbek urodził się normalnie. Nie umiałabym przerwać Jego życia. Czytaj dalej... Ludzie marzą o aniołach... Zuzieńka przybierała na wadze, rosła, była śliczną dziewczynką. Naprawdę była silna. Bylismy z mężem pewni, że będzie długo żyła. Niestety tak sie nie stało. Stan zdrowia Zuzi pogorszył się kilka dni przed odejściem, stała sie niespokojna, często płakała. Z dnia na dzień zachorowała na zapalenie płuc. Ostatnia jej noc była bardzo ciężka – nie mogła oddychać, potrzebowała tlenu. Nie spaliśmy tej nocy, bo nie sen był ważny, ważne było to, aby pomoc naszemu skarbeńkowi. Nie chciałam wierzyć własnej intuicji, ale czułam, że nadchodzi najgorsze. Czytaj dalej... Każdy wspólny dzień jest dla nas nagrodą Zuzia urodziła się 3. 06. 2010 r. w 39 tygodniu ciąży przez cesarskie cięcie. Mierzyła 45 cm i ważyła g. Zuzanna to nasze pierwsze, bardzo upragnione dziecko. Dzień, w którym dowiedziałam się, że jestem w ciąży, był najpiękniejszym dniem w moim życiu. Okres ciąży był wspaniały, czułam się bardzo dobrze i z utęsknieniem czekałam na pierwsze ruchy dziecka. To cudowne uczucie nosić w sobie nowe życie. Ciąża przebiegała bez zarzutu, nic nie wskazywało, że z moim dzieckiem dzieje się coś złego. Z miesiąca na miesiąc byłam coraz bardziej szczęśliwa. Niestety, szybko się to zmieniło. W chwili urodzenia Zuzi dowiedziałam się, że coś jest nie tak z moim maleństwem. Nie mogła oddychać, więc natychmiast zabrano ją ode mnie. Czytaj dalej... Prawdziwy twardziel Szymek przyszedł na świat w środku mroźnej i śnieżnej nocy jako duży, silny i zdrowy chłopak (10 pkt w skali Apgar) – nasz pierwszy Synek. Jego pojawienie się na świecie było dla wszystkich wielką radością. Niestety, nasza radość i szczęście trwały bardzo krótko. W trzeciej dobie życia u Szymka pojawiło się znaczne obniżenie napięcia mięśniowego. Po wyczerpaniu możliwości diagnostycznych w szpitalu MSWiA, w którym Szymuś przyszedł na świat, zostaliśmy skierowani i przewiezieni do Centrum Zdrowia Dziecka celem dalszych badań. Wykluczywszy szereg schorzeń lekarze, mimo braku innych typowych objawów, podjęli decyzję o badaniu w kierunku rdzeniowego zaniku mięśni (choroby Werdniga – Hoffmana), choroby rzadkiej i nieuleczalnej. Czytaj dalej... Szczęśliwa "Trzynastka" Okres świadomego oczekiwania w ciąży i trzy miesiące ziemskiego życia naszej córeczki to czas wyjątkowych doświadczeń, które nauczyły nas na nowo patrzeć i kochać. Czerwiec ubiegłego roku był dla nas wyjątkowo trudnym miesiącem. Byłam w 20 tygodniu ciąży, kiedy podczas badania USG dowiedzieliśmy się, że będziemy mieli córeczkę. Niestety, pod koniec badania zamiast standardowej formułki: „wszystko w porządku” usłyszeliśmy, że nasze maleństwo ma rozszczep podniebienia i wadę serduszka. Potem przyszła pora na serię badań i niepewność oczekiwania na ostateczną diagnozę. W pamięci mam hasła, które wtedy usłyszeliśmy: trisomia trzynastego chromosomu, zespół Patau, wada letalna, decyzja należy do was… Nikt nam niczego dokładnie nie wytłumaczył, a ja nawet nie wiedziałam, co to znaczy wada letalna. Czytaj dalej... Cieszymy się każdym kolejnym dniem Chciałabym napisać o naszym synku Kubusiu i jego ciężkiej chorobie. Chociaż trudno się pisze o kimś, kogo się kocha. Mam na imię Anna, a mój mąż Dariusz. Mamy jeszcze dwoje dzieci, Aleksandrę (4 lata) i Adriana (7 lat). Kubuś urodził się 15 października 2007 r. w Płońsku. Ważył 2600 g i mierzył 52 cm. Przez cały czas był przy mnie mąż, który potrafi wspierać mnie w trudnych chwilach. Po urodzeniu Kubusia podjęto decyzję w szpitalu w Płońsku o przewiezieniu synka do CZD w Międzylesiu. Czytaj dalej... Majeczka O tym, że Maja jest chora, dowiedziałam się w 22 tygodniu ciąży, w grudniu, prawie przed samymi Świętami. Zespół Edwardsa – to spadło na mnie jak grom. Choroba letalna, wada serduszka, śmierć może nastąpić w każdej chwili – tak nam powiedziano. Do tego momentu nie wiedziałam w ogóle, że taka choroba istnieje. Byłam zdruzgotana, przez prawie 2 tygodnie leżałam i płakałam, nie mogłam się z tym pogodzić, nie chciałam nikogo widzieć, z nikim rozmawiać, nie odbierałam telefonów. Czytaj dalej... Adaś - krótka historia Adaś urodził się 1 marca 2008 roku o godzinie 0:15 w szpitalu przy ulicy Karowej. Urodził się po to, żeby cierpieć. O jego chorobie dowiedzieliśmy się w 25 tygodniu ciąży – wyrok brzmiał: zespół genetyczny (zespół Edwardsa), wtedy nie wiedzieliśmy co to za choroba i jakie są jej konsekwencje. Pani w zakładzie genetyki wyjaśniła nam, że to choroba bardzo źle rokująca – śmiertelna. Czytaj dalej... Emilka Tak bardzo cieszyliśmy się na myśl o tym, że wkrótce zostaniemy rodzicami. Nie mogliśmy się doczekać, kiedy nasze pierwsze dziecko pojawi się na świecie. Snuliśmy plany, mieliśmy marzenia. Wszystko było takie piękne do dnia, kiedy okazało się, że nasze słoneczko jest bardzo chore. Podczas badania USG w 22 tygodniu ciąży lekarz zauważył, że serduszko nieprawidłowo się rozwija. Gdy to usłyszeliśmy byliśmy przerażeni, ale mieliśmy nadzieje, że lekarz się pomylił, że to nie może być prawda. Umówiliśmy się na wizytę do pani doktor Joanny Dangel na specjalistyczne badania. Po tych badaniach nie mieliśmy już żadnych wątpliwości. Okazało się, że nasze dziecko ma złożoną wadę serca (DILV, CoA, TGA) i rokowania na przyszłość nie są dobre, a wręcz bardzo złe. Czytaj dalej... Wiara jest naszą siłą Majeczka miała piękne, duże, niebieskie oczy. Kiedy na mnie patrzyła, czułam, że widzi całe moje wnętrze, że wie, jak bardzo ją kocham. Zmieniła całe nasze życie, pokazała nam, czym jest miłość. Nauczyła nas kochać. Sprawiła, że cieszyliśmy się każdą minutą, którą razem spędzaliśmy. Tuliłam ją i nie wyobrażałam sobie życia bez niej. Stała się całym moim światem, moim życiem. Staraliśmy się nie myśleć o tym, że kiedyś odejdzie, i żyć, jak normalna rodzina. Czasami jednak dopadała nas świadomość, że nasza Majeczka jest chora, że od nas odejdzie. Czytaj dalej... Kubuś Bardzo trudno jest pisać o kimś, kogo się bardzo kocha, a kogo nie można już przytulić, pogłaskać. Jest to historia chłopca o niebieskich oczach. Kubuś urodził się 24 maja 2006 r., był drobniutki i, jak się później okazało, bardzo chory. Mój malutki synek miał zespół Edwardsa – jest to wada genetyczna źle rokująca. Tylko 10% dzieci dożywa pierwszego roku życia – tak nam powiedzieli lekarze. Od tamtego czasu zaczęła się walka o życie Kuby, o każdy dzień... minutę... Czytaj dalej... Kubuś Bardzo trudno jest pisać o kimś, kogo się bardzo kocha i jest się bezsilnym wobec choroby, która dotyka najdroższą osobę, mojego synka Kubusia. Ciąża przebiegała prawidłowo, ale lekarz często powtarzał, że dziecko jest małe. Urodziłam wcześniej dwoje dzieci i niepokoił mnie fakt, że Kubuś jest mały i ma dużą niedowagę. Kiedy prosiłam lekarza o jakieś dodatkowe badania, twierdził, że czasem tak bywa i nie ma powodu do niepokoju. Mam żal do siebie, że dałam uśpić moją czujność. Termin porodu ustalono na 1 maja 2006 r., a na podstawie USG na 1 czerwca, później 6 czerwca, 8 czerwca. Czytaj dalej... Krystian Krystianek urodził się r. Niestety w pięć tygodni po porodzie lekarze zdiagnozowali u maluszka wadę genetyczną GANGLIOZYDOZA GM 1, co oznaczało dla nas wyrok!!! Dzieci z tą chorobą przeżywają statystycznie ok. dwóch lat, my jednak głęboko wierzyliśmy, że uda nam się pokonać granicę życia. Pierwsze urodziny były niezapomnianą chwilą. Radość, że to już roczek, ale zarazem strach, co będzie dalej... Każdy dzień był chwilą tylko dla nas... Wreszcie nadeszły DRUGIE, jeszcze bardziej wyjątkowe urodziny naszego synka. Czytaj dalej... Mama o Krystianie 27 lutego 2005 r. na świat przyszła najwspanialsza, cudowna i krucha istotka o imieniu Krystianek. Już w ciąży zauważono obrzęk oraz płyn w jamie otrzewnowej. Jednak nikomu z nas nie przyszło do głowy, że jest to pierwszy sygnał tego, że maleństwo nie urodzi się zdrowe. Trafiłam na oddział patologii ciąży do Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie, gdzie po czterotygodniowym pobycie zostałam wypisana z dobrą wiadomością – ani obrzęku, ani płynu w otrzewnowej nie ma. Czytaj dalej... Inny świat Długo się zastanawiałam jak napisać o Igusi. Potem przypomniałam sobie, czego szukałam w historiach dzieci i rodziców w pierwszych informa­torach, jakie dostałam, kiedy mieliśmy zdecydować się czy przejść pod opiekę hospicjum. Szukałam przede wszystkim odpowiedzi czy podejmujemy słuszną decyzję. Chciałam tez zobaczyć jak wygląda życie w domu z dzieckiem, na które zapadł nieodwołalny wyrok. Czytaj dalej... Pamiętnik z dni naszego życia Piszę ten tekst, ponieważ chciałabym podzielić się tragedią, jaka dotknęła mnie i moją rodzinę. Obecnie jestem w 34 tygodniu ciaży i noszę pod sercem córeczkę, która jest chora na holoprosencephalie. Jest to wada rozwojowa mózgu z towarzyszącymi jej zmianami w obrębie twarzoczaszki. Ta ciąża jest moją drugą, pierwszą straciłam w 2001 roku. Płód obumarł w siódmym tygodniu, a w dziewiątym tygodniu ciąży przekazano nam tę wiadomość. Czytaj dalej... Basiulek Historia naszej córeczki Basi zaczęła się pewnej październikowej nocy. Początek ciąży znosiłam świetnie, choć był to bardzo trudny okres w naszym życiu – umierała moja mama, a ja jako lekarz byłam bezsilna i bezradna. Ciężko pracowaliśmy z Basiulkiem, bo w pracy ukrywałam fakt, że jestem w ciąży. Operacje, czasami 2 dziennie, dyżury, noce w szpitalu. Mój wiek, a także fakt bycia w drugiej ciąży i posiadania już zdrowego dziecka pozwalały mi myśleć optymistycznie. Książkowo nie kwalifikowałam się do grupy ryzyka. Nie myślałam zupełnie o badaniach genetycznych. Czytaj dalej... Nasza Majusia Maja urodziła się 3 marca 2009 roku. Na świat przyszła poprzez cesarskie cięcie w szpitalu im. Orłowskiego w Warszawie. Urodziła się bardzo malutka i wymagała podawania tlenu, więc trafiła do inkubatora. Spędziła w nim ponad dwa tygodnie. Nie miała odruchu ssania, dlatego przez cały czas karmiona była przez sondę. Miała kłopoty z samodzielnym oddychaniem, a przeprowadzone w szpitalu echo serca wykazało ubytek w przegrodzie międzykomorowej i co za tym idzie, jego niewydolność. O podejrzeniu wady genetycznej dowiedzieliśmy się przypadkiem od jednej z dyżurnych lekarek. Zlecono badanie kariotypu. Wynik potwierdził zespół Edwardsa. Po kolejnych dwóch tygodniach, wypisano Maję do domu pod opiekę WHD. Czytaj dalej...

Zespół Patau, czyli trisomia chromosomu 13, to zespół złożonych wad wrodzonych. Ryzyko pojawienia się tej letalnej choroby genetycznej wzrasta u kobiet, które zdecydowały się urodzić dziecko po 35. lub 40. roku życia. Jakie są przyczyny i objawy zespołu Patau? Na czym polega leczenie tego typu schorzenia? Czy zespół Patau jest dziedziczny? Zespół Patau to zespół złożonych wad wrodzonych (letalny zespół wad genetycznych), którego przyczyną jest obecność dodatkowej, trzeciej, kopii chromosomu 13. w DNA. Trisomia chromosomu 13 to najrzadziej występująca i jednocześnie najcięższa postać trisomii, którą rozpoznaje się u 1: urodzonych dzieci. Z doświadczeń lekarzy wynika, że częściej dotyka ona dziewczynki. Płody płci męskiej zwykle nie dożywają porodu. Spis treściZespół Patau: przyczynyZespół Patau: objawyZespół Patau: diagnostykaZespół Patau: rokowaniaZespół Patau: leczenieZespół Patau: czynniki ryzykaCzy zespół Patau jest dziedziczny? Zespół Patau: przyczyny Omawiana aberracja chromosomowa może być spowodowana czyli nieprawidłowym i - co należy podkreślić - spontanicznym rozdzieleniem się chromosomów homologicznych (ojca i matki) w procesie powstawania komórek rozrodczych. W konsekwencji do jednej z gamet wędruje cała tetrada (posiada ona o jeden chromosom za dużo, czyli n + 1), zaś do drugiej nie wędruje żaden chromosom z tej pary. Przyczyną trisomii chromosomu 13. pary może być również - należąca do grupy translokacji zrównoważonych - o której można mówić wtedy, gdy chromosomy ulegają przegrupowaniu, tzn. jeden chromosom z jednej pary zostaje przyłączony do chromosomu z innej pary. Translokacja może być albo odziedziczona od rodzica albo powstać podczas zapłodnienia. Zespół Patau: objawy Objawy w okresie prenatalnym Zespół Patau można rozpoznać już w drugim trymestrze ciąży. Wówczas podczas badania USG można dostrzec opóźnienie rozwoju fizycznego czy małogłowie. Objawy w okresie postnatalnym Zespół Patau jest złożony z kilkudziesięciu różnych wad, dlatego poniżej zostały zestawione najbardziej charakterystyczne objawy: niska masa urodzeniowa obniżenie napięcia mięśniowego ubytek skóry skalpu holoprozencefalia (niedokonany podział przodomózgowia) ciężkie wady narządu wzroku (włączając w to cyklopie - zamiast dwóch gałek ocznych jest jedna) nieprawidłowo wykształcony nos rozszczep wargi i/lub podniebienia liczne wady małżowin usznych, np. niskie osadzenie anomalie kończyn (np. dodatkowe palce u rąk lub u nóg, ustawienie palców w kształcie "kurka od strzelby", wydatna pięta); Ponadto można zdiagnozować wady serca, nerek, wady rozwojowe mózgowia i wady cewy nerwowej, u chłopców wnętrostwo, a u dziewczynek wady rozwojowe macicy. Należy zaznaczyć, że ww. nieprawidłowości nie występują wszystkie jednocześnie, a stopień ich ciężkości zależy głównie od rodzaju zaburzeń genetycznych (obecność całego lub tylko części dodatkowego chromosomu). Zespół Patau: diagnostyka Diagnostyka w okresie prenatalnym Pierwszym badaniem, w trakcie którego można wstępnie rozpoznać zespół Patau, jest ww. USG. W przypadku podejrzenia choroby, lekarz może skierować pacjentkę na badania prenatalne inwazyjne, takie jak amniopunkcja lub biopsja kosmówki. Na podstawie pobranego materiału komórkowego wykonuje się badania cytogenetyczne, które z 99% pewnością mogą potwierdzić obecność choroby. Diagnostyka po narodzinach dziecka Po porodzie, w celu postawienia ostatecznego rozpoznania, ponownie wykonuje się testy genetyczne polegające na analizie chromosomów. Zespół Patau: rokowania W związku z współistnieniem wad wrodzonych, większość (szacuje się, że ok. 80%) dzieci z zespołem Patau umiera w przeciągu kliku dni lub tygodni od narodzin. Ponad 90% nie dożywa końca pierwszego roku życia, tylko około 5% pacjentów osiąga wiek trzech lat. Zespół Patau: leczenie Ze względu na różnorodność objawów, leczenie uzależnione jest od stanu zdrowia dziecka. W związku z tym konieczna może się okazać np. operacja rozszczepionej wargi lub rozszczepionego podniebienia czy wady serca. W leczeniu objawowym ogromną rolę odgrywa fizykoterapia. Zespół Patau: czynniki ryzyka Ryzyko pojawienia się tej choroby genetycznej wzrasta u kobiet, które zdecydowały się urodzić dziecko po 35. lub 40. roku życia. Innym czynnikiem podnoszącym ryzyko wystąpienia zespołu Patau jest nosicielstwo translokacji zrównoważonej chromosomu 13. pary przez jednego z rodziców. Czy zespół Patau jest dziedziczny? Nawet jeśli jeden z rodziców jest nosicielem translokacji równoważnej - która jest jedną z przyczyn trisomii chromosomu 13. pary - nie musi dojść do przekazania potomstwu wadliwych genów. Istnieje także możliwość, że dziecko odziedziczy taką samą translokację zrównoważoną jak rodzic, jednak nie będzie odczuwało żadnych dolegliwości z tym związanych lub urodzi się opóźnieniem rozwoju (ryzyko to jest wyższe niż przeciętna). Może się również zdarzyć, że ciąża zakończy się poronieniem. Czytaj też: Zespół Marfana: przyczyny, objawy, leczenie Choroba Fabry’ego: przyczyny, dziedziczenie, objawy i leczenie Zespół Edwardsa - przyczyny, objawy, leczenie Zespół Downa - przyczyny, przebieg, diagnostyka Anencefalia (bezmózgowie) - wada cewy nerwowej

W skrócie Zespół Patau - przyczyny Zespół Patau - objawy Zespół Patau - leczenie i rokowania Zespół Patau - przyczyny Trudno ustalić konkretne przyczyny zespołu Patau. Jednak lekarze przyznają, że wiek matki ma znaczenie, ponieważ ryzyko wystąpienia choroby wzrasta wraz z nim. Kobiety, które zdecydowały się na dziecko po 35. albo 40. rokiem życia częściej mają do czynienia z tą chorobą. Wada genetyczna, która powoduje występowanie zespołu Patau, jest wynikiem spontanicznego i nieprawidłowego podziału chromosomów na etapie formowania się komórek rozrodczych u rodziców dziecka. Źródłem choroby może być również nieprawidłowość rozmieszczenia chromosomów. Zdarza się, że jest dziedziczona od jednego z rodziców, ale może powstać w fazie zapłodnienia. Człowiek, który jest nosicielem owej nieprawidłowości, a jest zdrowy, może, ale nie musi przekazywać tej wady swoim dzieciom. Pary chcące poszerzyć rodzinę mogą wykonać badanie kariotypu z próbki krwi, by dowiedzieć się czy posiadają uszkodzony chromosom. Zespół Patau - objawy Pierwsze objawy choroby można wykryć jeszcze w okresie prenatalnym, już w czasie drugiego trymestru ciąży. W czasie wykonywania badania USG można zaobserwować na przykład opóźnienie w rozwoju fizycznym czy małogłowie. Po narodzinach dziecka, rodzic może dostrzec inne liczne objawy charakterystyczne dla zespołu Patau. Wśród kilkudziesięciu różnych wad można wyszczególnić takie jak: niska masa urodzeniowa rozszczep wargi i/lub podniebienia obniżone napięcie mięśniowe niedokonany podział przodomózgowia ciężkie wady narządu wzroku ubytek skóry głowy wady małżowin usznych anomalie kończyn Dodatkowo występują wady serca, nerek, rozwojowe wady mózgowia i cewy nerwowej. Należy wspomnieć także o rozpoznaniu u dziewczynek wady rozwojowej macicy, a u chłopców wnętrostwo. Rodzice dziecka z zespołem Patau muszą być świadomi, że wymienione wyżej wady nie pojawiają się wszystkie jednocześnie. Występowanie dodatkowego chromosomu albo jego części, powoduje różny poziom ciężkości występujących zaburzeń. Zespół Patau - leczenie i rokowania Dla noworodka chorego na zespół Patau prognozy są bardzo niekorzystne. Większość, czyli 80% dzieci żyje tylko kilka dni, czasami zdarza się, że parę tygodni. Aż 90% nie dożywa nawet roku, a zaledwie 5% dzieci przeżywa 3 lata. W nielicznych i niezwykłych przypadkach osoba z zespołem Patau dożywa wieku młodzieńczego. Choroba jest niestety nieuleczalna. Chore dziecko jest poddawane leczeniu tylko po to, by podtrzymywać jego życie, zminimalizować dolegliwości oraz osiągnąć możliwie najlepszy komfort życia. Proces leczenia zależy w szczególności od rodzaju i stopnia zaawansowania choroby, dlatego może być konieczna na przykład operacja rozszczepienia wargi lub rozszczepienia podniebienia czy wady serca. Chorzy na zespół Patau przechodzą również przez fizykoterapię, która odgrywa bardzo dużą rolę w leczeniu objawowym. Nazwa choroby / dolegliwości Zespół Patau Wstęp Zespół Patau inaczej nazywany trisomią chromosomu 13, ponieważ w 13 parze znajduje się dodatkowy chromosom. Zespół Patau to choroba genetyczna, która wiąże się z wieloma wadami wrodzonymi Zespół Patau – objawy W okresie prenatalnym, podczas wykonywania badania USG można zaobserwować na przykład opóźnienie w rozwoju fizycznym czy małogłowie. Po narodzinach można zauważyć: niską masę urodzeniową, rozszczep wargi i/lub podniebienia, obniżone napięcie mięśniowe, niedokonany podział przodomózgowia, ciężkie wady narządu wzroku, ubytek skóry głowy, wady małżowin usznych czy anomalie kończyn. Dodatkowo występują wady serca, nerek, rozwojowe wady mózgowia i cewy nerwowej, a także u dziewczynek wady rozwojowe macicy, a u chłopców wnętrostwo. Zespół Patau - przyczyny Wada genetyczna, która powoduje występowanie zespołu Patau, jest wynikiem spontanicznego i nieprawidłowego podziału chromosomów na etapie formowania się komórek rozrodczych u rodziców dziecka. Źródłem choroby może być również nieprawidłowość rozmieszczenia chromosomów. Zdarza się, że jest dziedziczona od jednego z rodziców, ale może powstać w fazie zapłodnienia. Wiek matki również ma znaczenie. Zespół Patau - leczenie Chore dziecko jest poddawane leczeniu tylko po to, by podtrzymywać jego życie, zminimalizować dolegliwości oraz osiągnąć możliwie najlepszy komfort życia. Chorzy przechodzą również przez fizykoterapię, która odgrywa bardzo dużą rolę w leczeniu objawowym. Zespół Patau - rokowania Większość, czyli 80% noworodków żyje tylko kilka dni, czasami zdarza się, że parę tygodni. Aż 90% dzieci nie dożywa nawet roku, a zaledwie 5% przeżywa 3 lata. W nielicznych i niezwykłych przypadkach osoba z zespołem Patau dożywa wieku młodzieńczego. Zespół Patau - profilaktyka Potencjalni rodzice, mogą wykonać badania kariotypu z próbek krwi. Dla kobiety korzystniejszą decyzją byłaby ciąża przed 35. rokiem życia. Inne ważne (jeżeli są)

zespół patau zdjęcia dzieci